บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 13
หนังสือเรียนกองสุมตรงหน้า แต่ก็ไม่สามารถดึงดูดความสนใจจากยงยุทธได้แม้แต่น้อย ยงยุทธนั่งใจลอย นึกถึงแต่คำพูดแย้ม
ลลดาเปิดประตูพรวดเข้ามา อย่างถือวิสาสะ ไม่ยอมเคาะประตูก่อน “พี่ยงยุทธ คุณย่าให้ลดามาตามลงไปกินข้าว”
“จะเข้าห้องคนอื่นทำไมไม่เคาะประตูก่อน”
“ถ้าเคาะก่อนลดาก็อดรู้สิว่าพี่ทำอะไรอยู่” ลลดาหัวเราะ “อ่านหนังสือทั้งวัน เดี๋ยวก็เป็นตาแก่หรอก ไปเหอะ กินข้าวกัน”
“ไปบอกคุณย่าว่าพี่ไม่หิว”
“กับข้าวน่ากินตั้งหลายอย่างนะ”
ยงยุทธตวาด “บอกว่าไม่หิวก็ไม่หิวสิ”
พะยอม เหยาะพริกไทป่นลงในชามแกงจืด
แย้มบ่น “มึงนี่ไม่เคยจำอียอม ยงยุทธมันกินพริกไทได้ที่ไหน”
“ก็แม่ไม่เคยสอนให้มันกินแต่เล็ก แล้วเมื่อไรมันจะกินเป็นล่ะ”
“มึงไม่ต้องมาสอนกู..หลานกู กูจะเลี้ยงยังไงมันก็เรื่องของกู”
“แม่จะเลี้ยงมันยังไงก็ตามใจแม่เถอะ แต่ฉันว่าที่แม่สอนให้ยงยุทธมันเข้าใจแม่มันผิดๆ ทำให้ลูกเกลียดแม่ตัวเองมันก็ไม่ถูก”
“อียอม”
“บาปกรรมมันมีจริงนะแม่”
“แล้วที่พวกมันทำกับพวกเราล่ะ..มึงลืมไปแล้วเหรอว่าพ่อมึงตายยังไง กี่ชาติๆ กูก็ไม่ขอญาติดีกับพวกมัน กูจะจองเวรจนกว่าจะตายกันไปข้าง”
ลลดาเข้ามาพอดี “คุณย่าขา...พี่ยงยุทธไม่ลงมากินค่ะ บอกว่าไม่หิว”
ยงยุทธยังนั่งซึมอยู่ที่เดิม แย้มเปิดประตู ถือถาดสำรับอาหารเข้ามา “ลดามันบอกว่าลูกไม่หิว ย่าไม่เชื่อมันหรอก คนข้างล่างมันเยอะ มีแต่คนพูดมากลูกเลยรำคาญใช่ไหมล่ะ ย่ารู้ มากินข้าวเถอะ”
“พ่อตายเพราะตรอมใจที่แม่มีชู้ จริงๆ เหรอครับย่า”