บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 16 หน้า 14
“กูไม่หยวนกับอีพวกก๊กนี้หรอก คราวไอ้ลือชัยก็หนนึงแล้ว พวกมันจงใจชนซะมากกว่า มันคงเสี้ยมสอนลูกเต้ามันมา ว่าถ้าเจอคนบ้านเรา ทำให้เจ็บได้ก็ทำไปเลย”
อัมพรโล่งอก “ได้ยินอย่างนี้ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย ขอบใจนะยูร ที่เข้าใจอะไรๆ”
“แม่แกก็ยังงี้แหละ พี่ก็รู้ดี”
ทวีเสนอ “ผมจะช่วยค่ารักษาพยาบาล หมื่นนึงก็แล้วกันนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับผู้กำกับ เรื่องแค่นี้”
“ไม่ได้หรอก ยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้”
ประยูรหันมาทางธนา ที่ยังจ๋อย “ไงหนุ่ม...ยังไม่มีใบขับขี่เลยไม่ใช่เหรอ แล้วขับรถได้ยังไง”
“ผมเสียใจครับ ผมจะไม่ให้เกิดเรื่องอย่างนี้อีก”
แย้มโวยวาย “หมื่นเดียว...กูให้มึงไปเรียกแสน มึงได้มาหมื่นเดียว”
“เขาเป็นฝ่ายแสดงน้ำใจเองแม่ ยังไงเราก็เอาผิดเขาไม่ได้หรอก”
“ทำไมจะไม่ได้ ขู่มันไปเลยว่าจะแจ้งความพยายามฆ่า เรื่องเก่าๆ เอามารวมกันไป มันแค้นเรา ก็เลยจะเอาคืน”
“แม่...ถ้าแม่อยากจะคุ้ยเรื่องในอดีตขึ้นมาจริงๆ ผมก็จะทำให้ แต่แม่คิดดูให้ดีๆ ว่ามันจะคุ้มกันไหม...แม่คิดซะก่อนนะ ว่ามันคุ้มหรือไม่คุ้ม โดยเฉพาะเรื่องไอ้เจ้ายงยุทธน่ะ”
ประยูรเดินออกไป แย้มหงุดหงิด แยกออกไปอีกทาง
ลลดาสงสัย “เรื่องในอดีต...เรื่องอะไรเหรอคะคุณแม่”
สุดาตัดบท “เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว”
ร้านอุไร สังฆภัณฑ์ ระพีพรรณเพิ่งกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่ทำคือตรงไปที่ตู้ไปรษณีย์ เปิดตู้แต่พบความว่างเปล่า
ใจแป้ว ผิดหวังลึกๆ หันกลับมา เผชิญหน้าอุไร
“แกหาอะไร”
“เปล่าจ๊ะแม่ แค่ดูเผื่อมีบิลค่าน้ำ ค่าไฟ”
“โกหก...แกรอไอ้จดหมายฉบับนี้อยู่ใช่ไหม” อุไรชูจดหมายในมือ
ระพีพรรณใจหายแว๊บ