บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 6
ที่บ้านลือพงษ์ นกเล็กโวยวาย “คร่ำครวญถึงมันอยู่ได้ แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้ลืมๆ มันไปซะ ผู้หญิงดีๆ ยังมีอีกถมไป แล้วแม่จะเลือกให้เอง”
“แต่ฉันควรจะต้องรับผิดชอบอุไรเขานะแม่ ฉันกับอุไรได้เสียกันแล้ว” นกเล็กอึ้ง โกตาถอนใจ “แม่กับเด ภูมิใจเหรอที่ฉันทิ้งความรับผิดชอบ ได้ผู้หญิงคนนึงเป็นเมียแล้วทอดทิ้งเขาน่ะ”
นกเล็กไม่ยอมรับ “เอ็งก็เห็นกับตาว่ามันไม่ได้มีเอ็งคนเดียว เอ็งจะยอมเป็นควาย ให้ใครต่อใครเขาหัวเราะเยาะเอาเรอะ”
“มันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้”
โกตาตัดบท “เอาไว้คุยกันวันหลัง เอ็งไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องวิ่งรถเที่ยวแรก”
ลือพงษ์ขยับทั้งที่ไม่เต็มใจ
นกเล็กสำทับ “นังอุไรน่ะมันไม่ได้รักเอ็งจริงหรอก เอ็งมันคิดไปเองฝ่ายเดียว แล้วอย่าได้คิดจะพากันหนีนะ เอ็งก็รู้ว่าไปแต่ตัวยังไงเอ็งก็ไปไม่รอด”
ลือพงษ์เดินออกไป
โกตาบอกภรรยา “มันอาจจะรักกันจริงก็ได้นะ แม่นกเล็ก”
“นังอุไรมันรักสมบัติเรามากกว่า ขืนเอามาเป็นสะใภ้ฉันคงช้ำใจตาย พะยอมดีกว่าเยอะ เชื่อฉันสิ”
“แต่ยัยแย้มก็ร้ายกาจใช่เล่นนา ปากหวานก้นเปรี้ยวยังกะอะไรดี วันนี้เอ็งก็เห็นกับตาแล้วนี่ว่ามันร้ายขนาดไหน ข้าว่าถ้าดองกับยัยแย้มมันก็น่ากลัวพอกันแหละ”
นกเล็กพูดไม่ออก
ที่บ้านอ่ำ อ่ำพยายามห้ามปรามลูกสาว “ยิ่งตอบโต้กันไปมันก็จะไม่มีวันจบวันสิ้น”
อุไรเถียง “เราไม่ได้เป็นคนเริ่มต้นก่อนนะแม่ อีแย้มต่างหาก ที่มันไม่คิดจะจบจะสิ้นกับเรา”
อัมพรอธิบาย “แม่ไม่ต้องห่วงหรอก อย่างน้อยวันนี้มันก็ได้รับบทเรียนเจ็บๆ แสบๆ บ้างล่ะ”
อ่ำไม่เห็นด้วย “มันจะยิ่งอาฆาตแค้นพวกเอ็งมากขึ้นไปอีกน่ะสิ”
อุไรคิดจะสู้ต่อไม่ยอมแพ้แย้มง่ายๆ “ฉันสองคนทำใจแล้วล่ะแม่ เป็นไงเป็นกัน”
อัมพรเห็นด้วย “ยังไงฉันก็จะสู้ จะทำทุกวิถีทางให้ได้ลูกคืนมา”