บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 6 หน้า 4
พะยอมคลี่ผ้าลายดอกออกดู “อยากได้แบบไหนล่ะ”
“ไม่เอาแบบที่ตัดให้ป้านกเล็กนะ..แก่”
“เอาแบบแขนตุ๊กตาไหม..คอบัว ที่กรุงเทพกำลังนิยมกันเลย”
“เออ..เอาสิ”
“แต่ไม่รู้ผ้าจะพอรึเปล่านะ ซื้อมากี่เมตร” พะยอมคลี่ผ้าทั้งผืนออกดู ผ้าไปปิดตะกร้าขวดนมยงยุทธ
สุดาดึงตะกร้าออกมา และเห็นถุงกระดาษที่อัมพรเอามาฝาก สุดาถือวิสาสะ หยิบขึ้นมาเปิดดู “ถุงอะไรเหรอ” พะยอมชะงักใจหายแว๊บ จะคว้าก็คว้าไม่ทัน สุดาหยิบของในถุงออกมา “ที่คาดผม.. สวยดี..อุ๊ย มียกทรงด้วยอย่างดีเลยนะเนี่ย ซื้อมาแพงไหม”
“แม่แกซื้อมาให้ ไม่รู้เท่าไหร่ ไม่ได้ถาม”
สุดาเก็บของคืนใส่ถุง ใส่คืนลงในตะกร้า สุดาเห็นขวดนมยงยุทธ นมที่ชงไว้ยังเต็มขวด ไม่ได้มีวี่แววว่าพร่องลงไปเลย สุดามองพะยอมอย่างสงสัย
“ผ้าน่าจะพอแหละ” พะยอมหันเหความสนใจสุดา ชวนคุยเรื่องแบบเสื้อ
อัมพรนั่งกอดเข่าซึมเศร้า
อ่ำปลอบใจลูกสาว “พะยอมมันก็ใช่ว่าไร้น้ำใจไม่ใช่เรอะ เอ็งอย่ามัวเศร้าโศกเสียใจไปเลย”
“ฉันเจ็บใจมากกว่าแม่ ฉันเป็นแม่แท้ๆ แต่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ กว่าจะได้กอดลูกตัวเองสักครั้ง”
“คิดซะว่ามันเป็นกรรม ลูกเอ๊ย”
อุไรเคือง “แล้วกรรมนี้ใครเป็นคนก่อกันแน่แม่ อีแย้ม..ไม่ใช่เรา..พี่ใจเย็นๆ เถอะ ยังไงฉันก็ต้องช่วยพี่สู้ให้ได้ลูกคืนมาจนได้น่ะแหละ”
“พี่ไม่ได้คิดจะทอดทิ้งลูก อย่างที่มันเที่ยวเอาไปพูด”
“ความจริงยังไงก็หนีความจริงไปไม่พ้นหรอกพี่อัมพร อย่างน้อยพี่ยงค์เขาก็ต้องรักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับพี่น่ะแหละ พี่ต้องเข้มแข็งไว้ สงครามระหว่างเรากับอีแย้ม มันยังอีกยาวไกลนัก”
อัมพรเช็ดน้ำตา
ที่ท่ารถ ชาวบ้านบ้างนั่ง บ้างยืนคอยรถโดยสาร อัมพร อุไร เดินมาด้วยกัน
แม่ค้ากล้วยทอดทักทาย “จะไปไหนกันล่ะ สองคนพี่น้อง”
“พี่อัมพรเขาจะไปหาหมอในเมือง ส่วนฉันไปเรียนจ้ะ”
“ขากลับค่อยมาอุดหนุนนะป้าหวิน รถมาพอดี”
ลือพงษ์ขับรถเข้ามา อุไรเห็นลือพงษ์ ชาวบ้านทยอยขึ้นรถ.. ที่นั่งด้านหน้ามีชาวบ้านไปเปิดประตูและขึ้นนั่ง
ลือพงษ์เห็นอุไร แต่ทำเฉย อุไรจ๋อย ที่นั่งประจำถูกแย่ง
อัมพรชวนน้องสาว “ไปนั่งหลังกันก็ได้ อุไร”
อุไร อัมพรเดินไปขึ้นรถด้านหลัง