บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 6 หน้า 2
ที่บ้านแย้ม ประยูรนอนหาว เพราะต้องทนนั่งฟังแย้มพล่ามมานาน
“พรุ่งนี้มึงหาทางไปเจอลือพงษ์มันให้ได้ พูดให้เข้าหูมันอีกที ว่าอีอุไรเสร็จมึงแล้ว”
ประยูรปฏิเสธ “พรุ่งนี้ฉันต้องกลับเข้าโรงเรียนแต่เช้าแล้วแม่”
“ปัดโธ่โว้ย จะใช้สอยอะไรไม่เคยได้ดั่งใจซักอย่าง”
“เท่านี้ก็พอแล้วแม่ ตั้งหน้าทำมาหากินของเราไปเหอะ ต่อความยาวสาวความยืดขายขี้หน้าชาวบ้านเขาเปล่าๆ”
“กูไม่ยอมจบแค่นี้หรอก กูจะทำให้ไอ้ลือพงษ์มันทิ้งอีอุไร แล้วมาแต่งกับพะยอมมันให้ได้ น้องสาวมึงทั้งคนนะ ยังไงมึงก็ต้องช่วย...แล้ววันไหนที่พวกมันทนตากหน้าอยู่ที่หนองนมวัวนี่ไม่ได้ วันนั้นแหละ กูจะสาแก่ใจที่สุด”
หน้าบ้านอ่ำ อัมพรเทน้ำที่หาบมาลงใส่ตุ่มหน้าบ้าน ประยงค์กับแย้มแต่งตัวรัดกุมไปนาเดินผ่านมา ประยงค์จงใจพูดเสียงดังให้อัมพรได้ยิน “แม่ลืมอะไรรึเปล่า กว่าจะกลับก็เย็นนะ”
“ไม่ลืม สั่งพะยอมมันเอาไว้หมดแล้ว”
อัมพรหลบเข้ามุมนึงไม่ให้แย้มเห็นประยงค์ แย้ม ผ่านไป อัมพรขยับไปวางหาบถังสองใบ อุไรลงมาจากเรือนพอดี
“อุไร เอ็งหาบน้ำต่อพี่อีกซักสองเที่ยวได้ไหม จวนเต็มโอ่งแล้วล่ะ”
“พี่ไม่ไหวแล้วเหรอ”
“เปล่า พี่จะรีบไปหาลูก วันนี้อีแย้มมันออกนากับพี่ยงค์ ..โอกาสเหมาะ”
“งั้นพี่ไปเหอะ น้ำน่ะ เดี๋ยวฉันหาบเอง”
อัมพรขึ้นเรือนไปเตรียมตัว
พะยอมรับถุงกระดาษไปจากอัมพร
“ที่คาดผมกับเสื้อใน พี่ซื้อมาฝาก”
“โธ่ ..ความจริงไม่เห็นต้องเดือดร้อนเลยพี่อัมพร”
“รับไว้เถอะ อย่างน้อยก็แทนคำขอบใจจากพี่ พะยอมอุตส่าห์เลี้ยงดูยงยุทธแทนพี่ พี่ไม่รู้จะตอบแทนพะยอมยังไง”
“ยงยุทธมันก็หลานฉันเหมือนกัน พี่ไม่ต้องห่วงหรอก”
อัมพร ขยับไปดูลูกที่นอนอยู่ในเปล ทารกร้องขึ้นมาพอดี
พะยอมพูดกับหลาน “ได้เวลากินนมพอดีเลย วันนี้ได้กินนมแม่นะยงยุทธนะ ไม่ต้องกินนมกระป๋องแล้ว”
อัมพรอุ้มลูกขึ้นมา
ในเวลาต่อมา สุดามาหาพะยอมที่บ้าน เธอเดินเข้ามาที่ตีนบันได “พะยอม..พะยอม อยู่ไหมจ๊ะ..พะยอม”
พะยอมรีบเข้ามาหาอัมพรที่กำลังให้นมลูก “อีสุดามันมา พี่ลงหลังเรือนไปก่อนเหอะ”
“มันจะขึ้นมาบนนี้เหรอ”
“ขืนฉันลงไป มันจะสงสัยเอาว่าฉันทิ้งหลานไว้บนเรือนได้ยังไง พี่รีบไปก่อนเหอะ”