บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 6 หน้า 5
ลือพงษ์ขับรถ สลับมองผ่านกระจกมองหลัง ห่วงอุไรไม่น้อย..ทรมานใจ
อัมพร อุไร นั่งเบียดกันมากับผู้โดยสารอื่นเต็มรถ
“เอ็งอย่าคิดมากอุไร ..ลือพงษ์มันไม่ใช่คนใจคอคับแคบ..ถ้ามีโอกาสก็หาทางคุยปรับความเข้าใจกันซะ พี่ว่ายังไม่สายเกินไป”
“ฉันน่ะ พร้อมจะคุยแต่เขาต่างหากคงจะเกลียดฉันไปแล้วล่ะ”
รถลือพงษ์แล่นเข้าจอดที่ป้ายสุดท้าย อัมพร อุไร ลงรถตามชาวบ้าน มาจ่ายเงินค่าโดยสาร
อัมพรยื่นเงินเข้ามาให้ลือพงษ์ ลือพงษ์ไม่รับเงิน “ฉันไม่เอาหรอกพี่อัมพร พี่กับอุไรขึ้นมาเถอะ ฉันจะไปส่ง”
“งั้นไปส่งอุไรมันเถอะ พี่ไปแค่โรงพยาบาลแค่นี้เอง” อัมพรถอยกลับมาหาอุไร “ลือพงษ์มันจะไปส่งเอ็งที่โรงเรียนเอ็งขึ้นไปเถอะ โอกาสดีแล้ว คุยปรับความเข้าใจกันซะ”
อุไรยังอิดออดเล็กน้อย อัมพรดึงอุไรให้ขึ้นรถ รถแล่นออก อัมพร ลุ้นให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี
อุไรนั่งชิดข้างรถมองตรงไปข้างหน้า
ลือพงษ์ง้อ “ตัวเอง โกรธเค้ามากเหรอ” อุไรนิ่ง “เค้าขอโทษ ที่พูดไม่ดีกับตัวเอง ยกโทษให้เค้านะ..นะ”
“เป็นผู้ชาย ทำไมไม่รู้จักหนักแน่น”
“ก็เค้ารักตัวเองมากนี่..รักมากก็หวงมาก เค้าผิดด้วยเหรอ” อุไรฟังแล้วใจมาเป็นกอง “เรามาคืนดีกันนะ” ลือพงษ์เอื้อมมือมากุมมืออุไร อุไรจะดึงมือออก แต่ลือพงษ์กุมไว้แน่น “ทีหลังเค้าจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว เค้านอนไม่หลับมาสองคืนแล้วนะ ตัวเองไม่สงสารเค้าเหรอ”
“ไม่..สมน้ำหน้าละไม่ว่า” ลือพงษ์ดึงมืออุไรมาจูบ ๆ ๆ ๆ อุไรตี ๆ ๆ ๆ“ขับรถไป ตาบ้า”
“เค้าบอกเดกับแม่เรื่องของเราแล้วนะ พ้นร้อยวันเมื่อไหร่ เดกับแม่คงไปสู่ขอตัวเองแน่ๆ ตัวเองอดทนรอหน่อยเถอะนะ”
สุดามาเมียงมองหาประยงค์ ประยงค์ดายหญ้าอยู่ริมน้ำมุมนึง สุดามองรอบตัวไม่เห็นมีใคร ก็ถลกผ้าถุงแล้วพาตัวเองลงไปในน้ำซึ่งลึกแค่เข่า ทำทีเก็บผักบุ้ง ประยงค์ยังไม่ยอมหันมา
“แหม ผักบุ้งแถวนี้ยอดอวบๆ ขาวๆ ทั้งนั้นเลย” ประยงค์หันมา “อุ๊ย พี่ยงค์ ตกใจหมดเลย สุดานึกว่าไม่มีใคร..ขอผักบุ้งหน่อยนะจ๊ะ”
“เก็บเอาเหอะ เยอะแยะไป” ประยงค์เดินหนี
“อ้าว แล้วพี่จะไปไหนจ๊ะ”
“ข้าจะไปถากหญ้าทางโน้น”
“กรี๊ด..ด.. ช่วยด้วย..พี่ยงค์”