บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 8
รถแล่นมาตามถนน อุไรนั่งเงียบจมอยู่กับความทุกข์ จนน้ำตาไหลออกมา ทวีขับรถไปสลับกับ-มองอุไรไปด้วย อุไรเบือนหน้าออก และปาดน้ำตาทิ้ง ไม่ต้องการให้ทวีเห็น
“ปัญหาทุกอย่างมันมีทางแก้ทั้งนั้นแหล่ะ”
“ไม่รู้....แล้วอย่าพูดดีกว่า”
ทวีนั่งสงบปากสงบคำ แต่ยังยิ้มสู้ อุไรยังปาดน้ำตา ทวีหยิบผ้าเช็ดหน้ายื่นส่งให้ สะกิดอุไรๆ หันหน้ามาเห็น รับผ้าเช็ดหน้ามาจากทวี “ให้แล้วให้เลย ไม่ต้องเกรงใจหรอก...สั่งขี้มูกได้”
อ่ำเดินลงบันไดมา เมื่อเห็นรถทวีเข้ามาจอด อุไร ทวีลงจากรถ
“อ้าว แล้วพี่เอ็งล่ะอุไร”
“เขารอดูอาการผัวเขา เดี๋ยวคงกลับมากับ....เดี๋ยวคงหาทางกลับมาเอง”
“ยงค์มันไปหาหมอเหมือนกันเรอะ”
อุไรพยักหน้ากับแม่ หันมาทางทวี “ขอบคุณนะคะ ฉันขอตัวก่อน” อุไรเดินขึ้นเรือนไป
อ่ำยังงง “รีบไปไหนหรือเปล่าคะ คุณขึ้นบ้านกินน้ำกินท่าก่อนเถอะ”
ทวียิ้มๆ “ขอบคุณครับ”
ขันน้ำดื่ม ถูกวางลงหลังจากทวีดื่มน้ำ
อ่ำชวน “ฉันกำลังจะเข้าครัวพอดี อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิคุณ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ รบกวนเปล่าๆ”
“รบกวนอะไรกัน คุณน่ะช่วยเหลือพวกเราเอาไว้มาก”
“ผมไม่แน่ใจหรอกนะครับ ว่าผมมาช่วยเหลือ หรือมาทำให้อะไรๆ มันแย่ลงกว่าเดิม”
“อย่าคิดอย่างนั้นเลยคุณ ฉันว่าเราคงเกื้อหนุนกันมา ไม่ชาติใดก็ชาติหนึ่งละ ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่มีน้ำใจกับพวกเราขนาดนี้หรอก”
รถรับจ้างลือพงษ์ แล่นเข้ามาจอดส่งอัมพรที่หน้าบ้าน ลือพงษ์เห็นรถเก๋งของทวีจอดอยู่