บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 8 หน้า 4
สำลี สุดา เข้ามาหน้าบ้านแย้ม
“มืดค่ำแล้ว น่าจะกลับกันมาได้แล้วนะแม่”
“นั่นน่ะสิ แต่ทำไมบ้านช่องมันถึงได้เงียบเชียบยังงี้ล่ะ”
ทั้งคู่ขึ้นบันไดมา สุดาร้องเรียก “พะยอม.....พะยอม”
“เอ็งได้กลิ่นอะไรไม๊ สุดา”
“กลิ่นเหมือนข้าวไหม้น่ะแม่”
“นั่นน่ะสิ”
หม้อข้าวไม้ควันโฉ่ สำลี สุดาเข้ามาเห็น
“ว๊าย....ตายแล้ว มันยังไงของมันเนี่ยะ ตั้งหม้อข้าวแล้วไม่ดู....มันไปไหนของมันนะ”
สุดารีบหาผ้า มาจับหม้อข้าวลงจากเตา “แม่ รถที่จอดอยู่หน้าบ้าน มันรถโกตาไม่ใช่เหรอ”
“เออ นั่นน่ะสิ...รึว่ามันอยู่เรือนโน้นกัน”
สุดา สำลีเดินออกจากครัว
“มืดยังกะไม่มีคนอยู่”
สำลีตะโกนเรียก “พะยอม”
“ชู้ว์.....แม่” สำลีหุบปากทันที....สุดาเงี่ยหูฟัง เพราะได้ยินเสียงบางสิ่ง ดึงสำลีออกไป
สุดา สำลี เข้ามาหยุดหน้าห้องพะยอม เสียงร้องไห้กระซิกๆ ดังแว่วออกมา สำลี สุดามองหน้ากัน
สำลีอยากรู้อยากเห็น จนยั้งใจไม่อยู่ ผลักประตูเข้าไปทันที “พะยอม.....เอ็งเป็นอะไร”
ทั้งสำลี สุดา เห็นคาตา พะยอมที่นั่งฟุบหน้าร้องไห้อยู่ ผงะขึ้นตกใจ ลือพงษ์นั่งกอดเข่าอยู่ไม่ไกลกันนักก็ตกใจไม่น้อย
นกเล็กเห็นลือพงษ์กลับมา “กลับมาแล้วเรอะ....หิวไหม ไปอาบน้ำอาบท่าซะ จะได้กินข้าวกัน”
ลือพงษ์ เดินเข้ามา เงียบขรึม
โกตาทัก “ลื้อไปเก็บเงินค่าเช่ารถ แม่แย้มเขามารึเปล่า ไม่ต้องไปเก็บเขานะคนกันเอง วันข้างหน้าจะได้อาศัยพึ่งพากันอีกนาน” ลือพงษ์ไม่พูดอะไรเลย เดินขึ้นชั้นบนไปเงียบๆ โกตาบ่น “มันเป็นอะไรของมัน”
นกเล็กเข้าใจไปเอง “คงเหนื่อยมั้ง”
ลือพงษ์นอนก่ายหน้าผาก ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ เจ็บใจตัวเองที่ทำสิ่งที่ได้ทำลงไป แต่อีกใจก็บอกตัวเองว่า....ถูกต้องเหมาะสมแล้ว ทีอุไรยังมีคนใหม่ได้เลย