บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 8 หน้า 2
อัมพรมองประยงค์ที่หลับซบไหล่เธอมา อัมพรแกะมือประยงค์ที่จับมือเธออยู่ออก แล้ววางมือเขาอย่างแผ่วเบา “ขอบใจมากนะลือพงษ์” อัมพรลงจากรถ หันไปพูดกับพะยอมที่นั่งอยู่ด้านหลัง “พี่ฝากดูแลพี่ยงค์ด้วยนะพะยอม”
พะยอม พยักหน้า.....รถแล่นออกไป อัมพรมองตามรถ เป็นห่วงผัวสุดใจ
ทวียิ้มให้ เมื่อเห็นอัมพรเข้ามา “เป็นยังไงบ้างครับ”
“รอดูอาการค่ะ”
“อาการอะไร”
“เรื่องหมา...จริงๆ หมออยากให้ตัดหัวหมาไปตรวจ แต่ไม่รู้จะหาเจอรึเปล่า พี่ยงค์เขาปล่อยไว้หลายวัน แผลก็เลยอักเสบ ฉีดยากันบาดทะยักแล้ว แต่ก็ต้องไปฉีดยากันหมาบ้าอีกทุกวัน....ยี่สิบกว่าเข็ม”
“ครับ”
“อุไรไปไหนล่ะคะ ไม่มานั่งคุยเป็นเพื่อนผู้หมวด”
“อยู่ในห้องแน่ะครับ แม่คุณอยู่ในครัว”
“คุณไม่รังเกียจพวกเราเหรอคะ ชาวไร่ชาวนา”
“ผมก็ลูกชาวนา เพียงแต่ว่ามีโอกาสได้เรียนหนังสือ”
“แต่พวกเรา....การศึกษาน้อย จบแค่ประถมสี่กัน”
“พ่อผมก็ประถมสี่ แม่ไม่ได้เรียนด้วยซ้ำ”
“คุณมาวุ่นวายกับพวกเรา ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย”
“มันเป็นความสุขทางใจน่ะครับ”
“พวกเรา ไม่ใช่คนดิบคนดีอะไรเลยนะคะ ฉันเป็นแม่ม่ายผัวทิ้ง พ่อก็ฆ่าคนตาย น้องสาวรึก็.....ก็พาพี่สาวขึ้นโรงพักเป็นว่าเล่น”
“อยากรู้ไหมว่า....ผมชอบพวกคุณตรงไหน ผมว่าพวกคุณชัดเจนกันดีครับ แม้แต่ตอนนี้ คุณก็ไม่อ้อมค้อมเรื่องที่คุณคาใจ จะว่าไป...คุณก็เป็นห่วงเป็นใยผมด้วย”
“ฉันห่วงคุณ ?”
“ก็คุณกลัวว่า ผมจะเสียชื่อเสียงไม่ใช่เหรอครับ แต่ผมบอกตามตรงนะว่า ผมไม่ได้คิดคบหาพวกคุณ เพื่อหน้าตาผม แต่ผมคบเพราะความรู้สึก...ยิ่งผมเห็นพวกคุณมีกันสามคนแม่ลูกแล้วถูกคนอื่นรังแกแบบนี้ ผมอยากช่วย อยากแบ่งทุกข์สุขบ้าง”
“แบ่งเบา.... ?”
“ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่เอาเป็นว่า ทางบ้านคุณไม่รังเกียจผู้ชาย รูปชั่วตัวดำแบบนี้นะครับ”
อัมพร ยิ้มแห้งๆ.....ต้องถามอุไรมากกว่ามั้ง ไม่ใช่ถามเธอ
ลือพงษ์ พะยอม ช่วยกันประคองประยงค์ลงนอน