บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 8 หน้า 3
ประยงค์เพ้อ “อัมพร.....อัมพร.....พี่ขอโทษ เอ็งอย่าโกรธพี่เลยนะ”
พะยอม ลือพงษ์ มองหน้ากัน “พี่ยงค์หิวข้าวไหม เดี๋ยวฉันจะทำข้าวต้มให้พี่นะ” ประยงค์ร้องครางเพราะพิษไข้ พะยอมห่มผ้าให้ประยงค์ แล้วหันไปชวนลือพงษ์ “พี่อย่าเพิ่งกลับนะ อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน”
ลือพงษ์ ไม่ตอบอะไร พะยอมลุกออกมา ลือพงษ์ขยับตาม
ประยงค์เพ้อ “อัมพร....อัมพร”
ลือพงษ์นั่งซึมอยู่นอกชาน บรรยากาศหม่นๆ ของยามพลบค่ำ ยิ่งทำให้รู้สึกห่อเหี่ยว......นึกถึงตอนที่ตนเองได้เสียกับอุไร และตอนทะเลาะกันที่หน้าโรงพยาบาล ลือพงษ์ถอนใจ
ไฟในเตากำลังคุ หม้อข้าวที่ซาวน้ำแล้วถูกยกขึ้นตั้ง พะยอมหันมาเตรียมกับข้าว สำรวจดูว่ามีอะไรพอจะทำกินได้บ้าง คนหม้อข้าว 1 ทีแล้วเดินออกมา มองหาลือพงษ์ บ้านมืดและเงียบ
“พี่พงษ์”
“อยู่นี่”
“นึกว่า...หนีกลับไปแล้ว ไม่จุดตะเกียงล่ะ”
“พี่ไม่ใช่เจ้าของบ้าน”
“เดี๋ยวหาให้.....” พะยอมเดินมาหยิบตะเกียงขึ้นจุด
“หุงข้าวเสร็จแล้วหรือไง”
“ยัง.....ตั้งหม้อข้าวไว้ ว่าจะลงไปเก็บมะนาวหลังบ้านหน่อย จะตำน้ำพริก” พะยอมจะเดินออก แต่เท้าเหยียบเอากระป๋องนมที่ล้มอยู่ เธอเสียหลักจะล้ม ”ว้าย......”
ลือพงษ์ คว้าตัวพะยอมเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่จะล้มลง ทั้งสองใกล้ชิดกัน เนื้อถึงเนื้อ ตาประสานตา
“ขอบใจจ้ะพี่...ฉันนี่ซุ่มซ่ามจัง” พะยอมหลบตาลือพงษ์ด้วยความเขินอาย แต่ลือพงษ์ไม่ยอมปล่อยตัวพะยอม “พี่ปล่อยฉันเถอะ”
ลือพงษ์ไม่ปล่อย แถมยังจู่โจมรุกต่อ ฝังจูบลงซอกคอพะยอม พะยอมเจอรสจูบสัมผัสครั้งแรกในชีวิต..............โลกหยุดหมุน
พะยอมค่อยๆ เอนตัวลงนอน ใจเต้นแรง ลือพงษ์มองพะยอมอย่างยากจะห้ามใจ ยังไงผู้ใหญ่ก็เห็นชอบจับคู่ให้อยู่แล้ว พะยอมหลบสายตาลือพงษ์ ด้วยความอาย ลือพงษ์ฝังจูบลงซอกคอพะยอม
ในความมืดสลัวในครัว........หม้อข้าวที่ตั้งไฟไว้เดือดจนล้น ดันฝาหม้อข้าวเคลื่อน น้ำข้าวล้นลงข้างเตา ไฟมอดฉู่ฉ่า