บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 8 หน้า 7
“ยั๊ง.........”
“ทำไม หน้าตาก็ดี อนาคตก็ดี หาไม่ได้เหรอ”
“หาได้ แต่กลัวไม่ถูกใจแม่ กลัวเป็นเหมือนคู่นี้”
“อย่างยูรเนี่ยนะ...กลัวแม่”
“ไม่ได้กลัวหรอก แต่ว่าได้เมียแบบแม่หาให้ก็ดี เผื่อมีอะไรติดปลายนวมมาบ้าง”
“อะไรเหรอ?”
“สมบัติไง....ตามใจแม่สักหน่อย ก็คงมีอะไรมาต่อรองกับแม่ได้บ้าง”
“ความรักไม่สำคัญเหรอ”
“อยู่ๆ กันไป ก็รักกันไปเองแหล่ะ ที่รักๆ กันอยู่ๆ ไป ก็ทิ้งกันเยอะแยะ โลกนี้มีอะไรแน่นอนซะที่ไหน.....” ประยูรมองประยงค์ ที่นอนเพ้อเพราะพิษไข้อยู่
“อัมพร....พี่สัญญา พี่จะไม่มีใคร อัมพร...เอ็งเชื่อพี่นะ....อัมพร”
สุดาสะท้านใจ
อ่ำโผล่ออกมาที่นอกชาน เพราะได้ยินเสียงเรียกของประยูร “พี่อัมพร......พี่อัมพร”
“มีอะไร”
“พี่อัมพรอยู่ไหม อาอ่ำ”
“อยู่ข้างใน”
“พี่ยงค์อาการไม่ค่อยดี ผมอยากให้พี่อัมพรไปดูหน่อยน่ะ”
อุไรเห็นใจ “ไปเถอะพี่ ไปดูซะหน่อย ถ้าไม่หนักหนา ไอ้ยูรมันคงไม่มาตามหรอก”
“แต่พี่สัญญากับตัวเองไว้แล้ว ว่าจะไม่ไปเหยียบบ้านหลังนั้นอีก”
อุไร อ่ำมองหน้ากัน
อ่ำเตือน “ยงค์มันอาจจะอยากเจอเอ็งมาก...ก็ได้นะ”
อัมพร หันหน้าหนี
“ฉันจะไปบอกไอ้ยูรมันเอง” อุไรลุกขึ้น เดินออกไป......
ประยูรเห็นอุไรเดินออกมาคนเดียวจึงถาม “พี่อัมพรล่ะ”
“เอ็งกลับไปเถอะ พี่อัมพรคงจะไม่ไปหรอก”
“แต่พี่ยงค์เขาเพ้อถึงนะ ตัวงี้ร้อนจี๋เลย ความจริงอยากจะพาไปหาหมออีกรอบ แต่รถก็ไม่อยู่”
“พี่อัมพร....เขาตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าเขาจะไม่กลับไปเหยียบบ้านเอ็งอีก....เอ็งกลับไปเหอะ นังสุดา มันก็ดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำอยู่...ไม่ใช่เหรอ? แม่เอ็งก็คงสมใจอยู่หรอก ได้ลูกสะใภ้ ลูกเขย สมใจอยากแล้วนี่”