บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 8 หน้า 9
“มันจะออกไปไหนได้ ก็ค่ำนี้เขาจะผูกข้อไม้ข้อมือกันแล้ว มันถูกเก็บตัวอยู่ในบ้านนั่นแหล่ะมีอะไรกับมันล่ะ”
“ฉัน....เอ่อ......”
“แล้วยังงี้อุไรมันจะทำยังไง”
“อุไรก็อยู่ส่วนอุไร แค่คนรักกันเท่านั้น ยังไม่ได้แต่งกัน ก็คิดซะว่าไม่มีเวรมีกรรมต่อกัน”
“คิดได้ยังงั้นก็ดี”
นกเล็กกับเพื่อนบ้าน กำลังช่วยกันเตรียมอาหารเลี้ยงแขก
อัมพรเข้ามา “ป้า....ป้านกเล็ก”
นกเล็กที่กำลังหัวเราะร่วมกันเพื่อนบ้าน หันมาเห็นอัมพร ความสุขสดชื่นเหือดหายไปทันที ลุกออกมาถามอัมพร “มีอะไรแม่อัมพร”
“ลือพงษ์อยู่ไหม”
“ไม่อยู่....ออกไปไหนก็ไม่รู้”
“แต่ฉันมาทำธุระสำคัญนะ”
“วันนี้งานมงคล ไม่มีธุระอะไรจะมาสำคัญทั้งนั้นแหละ ไปๆๆๆ จะไปไหนก็ไป”
“ฉันแค่อยากจะรู้ว่า....ลูกฉันอยู่ที่ไหน ขอให้ฉันได้เจอลือพงษ์หน่อยเถอะจ้ะ ป้านกเล็ก”
ลือพงษ์ที่นอนก่ายหน้าผากอยู่ในห้อง ดีดตัวขึ้นนั่งทันที เมื่อได้ยินเสียงอัมพร...นิ่งฟัง
“เมื่อวานลือพงษ์ไปส่งลูกฉันที่ปากน้ำโพ ฉันแค่อยากรู้ว่า ลูกฉันอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหาลูก ช่วยฉันหน่อยเถอะนะ ป้านกเล็ก...สงสารฉันเถอะ นึกถึงหัวอกคนเป็นแม่บ้างฉันอยากได้ลูกของฉันคืน นะจ๊ะป้านกเล็ก ขอฉันได้เจอลือพงษ์แป๊ปเดียวเท่านั้น”
“ไม่เกี่ยวกับข้า เอ็งเลิกมาวุ่นวายแถวนี้ซะที ไม่เห็นรึไงว่า เขากำลังยุ่ง งานเต็มไม้เต็มมือไป๊....จะไปไหนก็ไป” นกเล็กตัดรำคาญ เดินหนีออกไป......อัมพรสิ้นหวัง
อัมพรเดินคอตกออกมา หันกลับไปมองบ้านลือพงษ์อีกที แล้วชะงัก ลือพงษ์อยู่ที่หน้าต่างชั้นบน อัมพรจะถลันกลับไปหา ลือพงษ์ป้องปากไม่ให้อัมพรโตกตาก แล้วโยนกระดาษจดหมายที่มีของหนักถ่วงไว้ ลงมาให้อัมพร
อัมพร เก็บจดหมายขึ้นมา ลือพงษ์ค่อยๆ หายกลับเข้าไปข้างใน
อุไรอ่านทุกตัวอักษรที่ปรากฏในจดหมาย