บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 8 หน้า 8
“งานนี้ข้าไม่เกี่ยวนะโว้ย อุไร”
“แต่เอ็งก็เคยมีส่วนเกี่ยวข้อง พี่พงษ์เข้าใจผิดก็เพราะเอ็ง เลวด้วยกันทั้งแม่ทั้งลูก ทั้งบ้าน....ไป๊ ออกไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้......”
ประยูรจำใจเดินออกไป อุไร น้ำตาร่วงพรู ช้ำและเจ็บ
ประยูรกลับมาถึงบ้าน เจอผู้เป็นแม่
“เอ็งกลับมานานรึยัง เดี๋ยวรีบอาบน้ำอาบท่าซะ มีอะไรต้องช่วยกันทำอีกเยอะ เครื่องเสียงลำโพง ยังไม่ได้ขนมาจากวัดเลย เอ็งไปจัดการที ขนไปบ้านยัยนกเล็กเลย แม่จะขึ้นไปดูว่าชุดเจ้าสาวที่ฝากเขาไปเช่ามาให้น้องใส่น่ะ....พอดีรึเปล่า ก็ไม่รู้”
“ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนี้ด้วยล่ะแม่”
“ปลาฮุบเหยื่อแล้ว มึงไม่ดึงเบ็ดรึไง”
“แม่เรียกสินสอดทองหมั้นทางนั้นเขาไปเท่าไหร่?”
“สลึงเดียว บาทเดียวกูก็ไม่เอา”
“แม่ยกพะยอมมันให้เขาไปเปล่าๆ ยังงั้นเหรอ”
“เออ กูจะให้มันลือกันทั้งหนองนมวัว อีอุไรมันจะได้ยิ่งเจ็บกระดองใจ ว่ากูแย่งไอ้ลือพงษ์มาจากมันได้......”
“แม่....ทำเกินไปรึเปล่าเนี่ย
“มึงอย่าลืม บ้านอีอ่ำมันจะต้องฉิบหาย พวกมันจะต้องอยู่สู้หน้าใครที่นี่ไม่ได้.....ต้องระเห็จไปจากหนองนมวัว.....มึงไปทำธุระที่กูสั่ง สามทุ่มจะได้ฤกษ์ผูกข้อไม้ข้อมือกันแล้ว”
“พี่ยงค์ไข้ขึ้นสูงมาก จนเพ้อเลยนะแม่ ส่งไปโรงพยาบาลก่อนไหม”
“อีสุดามันก็ช่วยดูแลอยู่นี่หว่า ไม่เป็นไรหรอกมั้ง กินยาลดไข้ประทังไปก่อน ตอนนี้ไม่มีใครว่างหรอก.......” แย้มขึ้นเรือนไป.....
อัมพรแค้นใจ “เพราะอีแย้มคนเดียว มันตั้งใจทำลายพวกเรา”
อ่ำปลอบลูก “คนคิดแต่เรื่องชั่วๆ ชีวิตนี้มันจะหาความสุขกับเขาไม่ได้หรอก” อัมพรขยับลุกขึ้น อ่ำสงสัย “เอ็งจะไปไหนล่ะอัมพร”
“คนเดียวที่จะบอกฉันได้ ว่าอีแย้มมันเอาลูกฉันไปไว้ที่ไหน....คือลือพงษ์ มันกำลังยุ่งกันอยู่ฉันจะฉวยโอกาสนี้ไปแย่งเอาลูกฉันคืนมาให้ได้....”
ที่ท่ารถ ผู้คนประปราย อัมพรเดินมาเมียงมองไปทางบ้านลือพงษ์
แม่ค้าทัก “จะไปไหนล่ะอัมพร”
“จะมาหาลือพงษ์น่ะจ้ะป้า ป้าเห็นบ้างไหมว่า เขาออกไปไหนรึเปล่า”