บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 10
ที่ศาลาวัด ตั้งศพ เห็นรูปประยงค์ที่ถูกตั้งหน้าที่ตั้งโลงศพ
แย้มยังร้องไห้ฟูมฟาย โดยมีนกเล็ก สำลี และเพื่อนบ้านห้อมล้อมปลอบใจ
นกเล็กปลอบ “หักอกหักใจซะเถอะนะแม่แย้ม คิดซะว่าประยงค์มันไปสบายแล้ว”
“หมอดูที่ไหนก็บอกว่ายงค์มันอายุยืนทั้งนั้น ฉันว่ามันตายเพราะอีอัมพรน่ะแหละ มันสาปแช่งฉันให้ลูกฉันตาย”
ประยูรพยายามเปลี่ยนเรื่อง “แม่..กินข้าวเหอะ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย”
“ยงค์มันตรอมใจ เพราะไม่ทันไร อีอัมพรมันก็เอาผัวใหม่มาเย้ยให้เห็น อีคนบ้านนี้ มันอัปรีย์จัญไรกันทั้งบ้าน พ่อมันทำให้ผัวฉันตายไปคนหนึ่งแล้ว ลูกมันยังมาพรากยงค์ไปจากฉันอีก ชาตินี้ฉันจะขอจองเวรจองกรรมกับพวกมันให้ถึงที่สุด”
พะยอม ประยูรปลงกับความแค้นของแย้ม
ใต้ถุนศาลา มุมทำอาหารเลี้ยงแขก ชาวบ้านช่วยกันประกอบอาหารลงแขกงานบุญ สุดานั่งปอกกระเทียมเซ็งๆ อยู่มุมนึงถัดห่างจากกลุ่มคน
สำลีเข้ามานั่งลงข้างๆ สุดา “เดี๋ยวเอ็งก็กลับไปอาบน้ำอาบท่าซะ ผัดหน้าทาแป้งให้มันสดชื่นหน่อย จะได้มาช่วยแม่แย้มเขารับแขก”
“มันจะมีประโยชน์อะไรแม่ แค่นี้ฉันก็อายชาวบ้านเขาจะแย่อยู่แล้ว แม่ไม่ได้ยินเขานินทากันเหรอ เรื่องฉันกับพี่ยงค์น่ะ”
“เอ็งจะไปสนใจมันทำไม พวกปากหอยปากปู”
“แต่จะว่าไป ฉันก็มีส่วนทำให้ผัวเมียเขาผิดใจกันนะแม่”
“เอ็งจะมามัวคิดเล็กคิดน้อยทำไม เรื่องพรรค์นี้ใครดีใครได้ มันนินทากันซักพัก เดี๋ยวก็เลิกกันไปเอง สันดานคนมันก็ยังงี้แหละ”
“แล้วแม่คิดว่าฉันควรจะทำยังไงต่อไป”
“ไม่เห็นต้องทำยังไงนี่หว่า”
“แล้วฉันจะหาผัวได้ไหมล่ะแม่ ในเมื่อคนทั้งหนองนมวัวนี่มันก็คิดว่าฉันกับพี่ยงค์มีอะไรกันแล้ว ใครมันจะมาเอาฉัน”
“เอ็งทำเฉยๆ ไว้ แม่จัดการเอง ยังไงแม่ก็ไม่ปล่อยให้เอ็งอยู่ไปจนเทื้อขึ้นคานหรอกวะ”