บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 10 หน้า 4
“อ้าว..ใครๆ ก็รู้ นังอาบมันเป็นหมอตำแยอย่างเดียวซะเมื่อไหร่ล่ะแม่นกเล็ก เรื่องรีดเอาเด็กออก อีนี่มันก็เก่งใช่ย่อย”
ลือพงษ์แอบได้ยินได้ฟังทุกอย่าง ใจคอปั่นป่วน
อุไรแต่งตัวหวีผมอยู่หน้ากระจก
“อุไร” อุไรหันขวับมาทันที ลือพงษ์เข้ามาถึงในห้อง
“มีอะไร...มาทำไม”
“เค้า... เอ่อ.. เค้า”
“มาทางไหน ไปทางนั้นเลย”
“แต่เรื่องลูกของเรา”
“ลูกของฉันคนเดียว น้ำฝนปนน้ำท่า.. จะมาสนใจทำไม”
“แต่ตัวเองจะเลี้ยงลูกได้ยังไง”
“ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคนอื่น”
“อุไร”
“กลับไปหาเมียตัวเองซะ ไม่ต้องมาสนใจเค้าหรอก”
“แต่ตัวเองกับลูก....”
“เลิกพูดซะที เค้าไม่ได้ท้องหรอก มันเรื่องโกหกทั้งเพ เลิกโง่ซะที” ลือพงษ์อึ้งไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “รู้ความจริงแล้วก็กลับไปซะ”
ลือพงษ์นิ่งไปชั่วขณะ แล้วจู่ๆ ก็กรากเข้ามากอดรัดอุไรไว้แน่น อุไรดิ้นรนขัดขืน แต่ลือพงษ์ก็ไม่ยอมปล่อย จนอุไรต้องตอบสนองด้วยการนิ่งเฉยไม่มีความรู้สึกใด ๆ ”ปล่อย”
“ไม่ปล่อย เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง เค้ารักตัวเองนะอุไร”
อุไรผลักลือพงษ์ออกไปอย่างแรง แล้วตบหน้าลือพงษ์ “รักเหรอ รักกันแล้วทำยังงี้เหรอ”
“เค้าไม่ได้ตั้งใจ”
อุไรเดือดดาลขึ้นอีกครั้ง ปราดเข้าตบตีลือพงษ์อีกชุดใหญ่ “โกหกหลอกลวงทั้งนั้น รักบ้ารักบออะไร คนรักกันเขาทรยศนอกใจกันยังงี้เหรอ”
ลือพงษ์ยืนนิ่งให้อุไรตบตี แต่ก็กัดฟันอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ “ในเมื่อเค้าให้โอกาสตัวเองแล้ว ตัวเองกลับทำลายโอกาส เราก็คงไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกันอีก”
“สันดานมักง่าย พูดออกมาได้ยังไงว่าไม่ได้ตั้งใจ กลับไปซะแล้วอย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก”
“แล้วลูกล่ะ”
อุไรยิ้มหยัน “ลูกเหรอ..ทำแท้งก็สิ้นเรื่อง”
ลือพงษ์เย็นวาบไปทั้งตัว อุไรเดินหนีออกมาทันที