บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 10 หน้า 2
อัมพรนั่งซึมกอดเข่าอยู่ใต้ถุนบ้าน ชาวบ้านแต่งชุดดำเดินผ่านหน้าบ้าน “อัมพร...อัมพร”
“จ้ะ ป้า”
“เอ็งไม่ไปวัดเรอะ”
“คงไม่หรอกจ้ะป้า ไม่อยากไปให้อีแย้มมันด่าเอากลางงานเปล่าๆ”
“ก็จะไปสนใจมันทำไม คนที่เขารู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็มีนี่”
“ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะป้า ขืนมันด่ามาฉันคงอดใจไม่ได้หรอก ทะเลาะกันกลางวัดอายเขาเปล่าๆ”
“แล้วที่เขาลือกันว่าอุไรมันท้องน่ะ จริงรึเปล่าวะอัมพร”
“ป้าไปได้ยินมาจากไหนล่ะ”
“ก็เขาพูดกัน”
“จะเอาอะไรกับปากคนล่ะป้า คิดอะไรได้ก็พูดได้ทุกเรื่องนะแหละ”
อ่ำเวทนาลูกสาว “แม่สงสารอุไรมัน มันจะมองหน้าใครเขาได้ยังไง ถ้าได้ชื่อว่าท้องไม่มีพ่อ”
“ฉันกลัวใจอุไรมันมากกว่าแม่”
“เอ็งกลัวมันจะคิดสั้น ฆ่าตัวตายเหรอ”
“อุไรมันเป็นคนเข้มแข็ง ไอ้เรื่องจะคิดหนีปัญหาด้วยการฆ่าตัวตายน่ะฉันว่าไม่มีทางหรอกแม่ แต่..ฉันกลัวว่า..”
“อัมพร...”
“ใช่..แม่ ฉันกลัวว่ามันจะเอาเด็กออกหนีปัญหา”
อ่ำซีดเผือดใจเสียรู้อยู่เต็มอกว่าบาปหนัก
พะยอมเดินเข้ามาหาลือพงษ์ที่นั่งซึมอยู่มุมนึงบนศาลาวัด
“พี่..ไปกินข้าวเหอะ ฉันตั้งสำรับไว้ทางโน้น”
“ไม่หิว”
“หรือจะให้ฉันตักราดข้าวมาให้”
“บอกว่าไม่หิวก็ไม่หิวสิ เลิกมาเซ้าซี้กวนใจซะทีได้ไหม..รำคาญ หิวเมื่อไหร่ก็ไปกินเองแหละไม่ต้องมาแสดงให้ใครต่อใครเขาเห็นหรอกว่าเป็นเมียฉัน”
ลือพงษ์ลุกเดินหนีออกไป พะยอมจ๋อย น้ำตาร่วง
ประยูรเดินลงศาลามา และเห็นลือพงษ์ดื่มเหล้าย้อมใจแก้เซ็งอยู่มุมนึง
ประยูรเดินเข้ามาหา “เอ็งไปพูดอะไรให้พะยอมมันเสียใจวะ มันร้องไห้อยู่บนศาลาโน่น”