บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 10 หน้า 5
ลือพงษ์ตามติดอุไรออกมาที่นอกชาน
“ไม่ได้นะอุไร ตัวเองจะทำลายลูกไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ จะเก็บมันเอาไว้ประจานหน้าแม่มันทำไม พ่อมันก็ไม่มี”
“ใจร้าย”
อ่ำ อัมพร ออกมาพอดี
“ใครร้ายกว่ากันล่ะ”
“คุยกันดีๆ ได้ไหม”
“ได้..แต่ตัวเองต้องเลิกกับมัน แล้วมาแต่งงานกับเค้าแทน เด็กถึงจะมีสิทธิ์ลืมตาดูโลก”
“มันเป็นไปไม่ได้ ตัวเองก็รู้”
“งั้นก็รู้เอาไว้ซะเลยว่าคนอย่างอีอุไร มันก็ไม่ยอมเป็นบ้านเล็กเมียน้อยใครเหมือนกัน”
“เค้าก็ไม่ได้อยากให้ตัวเองเป็นเมียน้อย”
“แล้วจะเก็บฉันไว้ในฐานะอะไร”
“ถ้าเอาเด็กไว้ เค้ายินดีช่วยค่าเลี้ยงดู”
อุไรยิ้มเยาะ “นานเท่าไหร่ แล้วจะเอาเงินจากที่ไหนมาให้”
“หามาจนได้ก็แล้วกัน ขออย่างเดียวเอาลูกไว้นะอุไร”
อุไรตอบเสียงเย็น นิ่งๆ “ไม่” ลือพงษ์หัวใจสลาย “ฉันจะไม่มีวันรับเงินทองของใครเพื่อเลี้ยงลูกทั้งนั้น... ถ้าฉันจะปล่อยให้เด็กมันลืมตาดูโลก ฉันก็จะเลี้ยงมันด้วยน้ำพักน้ำแรงของฉันเอง แต่ถ้าคุณคิดจะช่วยเลี้ยง ฉันก็ต้องการตำแหน่งผัวเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายเท่านั้น”
อ่ำ อัมพร ได้ยินเต็มสองรูหู ลือพงษ์อึ้งเหมือนเผชิญหน้าทางตัน
อุไรแน่แน่วเด็ดเดี่ยว
ลือพงษ์เดินคอตกลงจากเรือนมา
ทวีจอดรถเสร็จและลงจากรถพอดี ทวียิ้มให้ลือพงษ์ “สวัสดีครับ”
ลือพงษ์มองทวีนิ่งไม่ทักทายตอบ ใจคิดว่านี่คือผู้ชายใหม่ของอุไร
“มาหาอุไรเหรอครับ”
ลือพงษ์เดินออกไปเงียบๆ
อุไรน้ำตาร่วงก้มลงกราบบนตักอ่ำ “แม่..ฉันขอโทษ ที่ทำให้แม่อับอายขายหน้าชาวบ้าน”
อ่ำน้ำตาร่วงเหมือนกัน “ที่แล้วก็ให้มันแล้วกันไปเถอะลูกเอ๊ย ถือซะว่าผิดเป็นครู”
อัมพรกังวล “แล้วเรื่องลูกล่ะอุไร ..เอ็งไม่ได้คิดจะเอาเด็กออกจริงๆ ใช่ไหม”