บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 11
รูปถ่ายประยงค์ที่ใช้ตั้งหน้าศพ ถูกแขวนบนผนังถัดจากรูปตาเทือง แย้มเพิ่งกลับมาจากทำบุญลอยเถ้ากระดูกนั่งมองรูปลูกและผัวที่ทยอยตายจากไปเหมือนปลงตก
สำลีขยับเข้ามาหา ”แม่แย้ม ฉันผ่านหน้าบ้านอีอ่ำ เห็นพวกมันเก็บข้าวของจนเลี่ยมบ้านแทบโล่ง ฉันว่ามันคงจะย้ายออกไปจากหนองนมวัววันนี้พรุ่งนี้แหละ”
“ช่างหัวมัน ไปๆ กันซะได้ก็ดี”
“แต่ฉันไม่ได้ยินนะว่ามันบอกขายบ้านด้วยรึเปล่า”
“มันก็คงรู้ว่าถึงบอกขายถูกยังไงก็ไม่มีใครโง่ไปซื้อมันหรอก มีแต่เสนียดจัญไรอยู่ในนั้น ใครเข้าไปอยู่ต่อก็หาความเจริญไม่ได้หรอก”
“ฉันก็ว่ายังงั้นเหมือนกัน” แย้มนิ่งไปอึดใจ สำลีขยับเข้าใกล้อีก “แม่แย้ม..อย่าว่ายังโง้นยังงี้เลยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทวงแม่แย้มหรอก”
“ฉันไปติดเงินแม่สำลีตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เปล่าๆ ๆ ไม่ใช่เรื่องเงินเรื่องทอง แต่แม่แย้มสัญญาเอาไว้กับฉันเรื่องนึงไง”
“เรื่องนังสุดากับไอ้ยงค์”
“จ้า”
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง ยงค์มันก็หนีไปสบายแล้ว”
“ลูกสาวฉันมันก็ตรอมใจอยู่เหมือนกัน อย่างว่าแหละ มันก็รักของมัน เจ็บไข้ได้ป่วยก็อุตส่าห์ดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำจนนาทีสุดท้าย”
“ฉันก็เห็นน้ำใจสุดามันอยู่ แล้วแม่สำลีคิดว่ายังไง”
“แม่แย้มคงไม่ได้สังเกตละมัง ว่าจริงๆ แล้วพ่อยูรเขาก็มองๆ สุดามันอยู่ ถ้ายังไง...”
“งั้น ยูรมันเรียนจบเมื่อไหร่ ฉันจะให้มันแต่งกับสุดาทันที”
สำลีดีใจ..ง่ายกว่าที่คิด “แม่แย้ม”
“สุดามันเป็นเด็กดี หัวอ่อน แบบนี้ล่ะที่ฉันอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้ ฉันเข็ดแล้วให้ลูกมีเมียตามใจตัวมัน สุดท้ายก็ได้สะใภ้เลวๆ อย่างอีอัมพรมาร่วมชายคา แม่สำลีไปบอกสุดามันเถอะว่าให้อดทนรออีกสักหน่อย ได้แต่งกับยูรมันแน่ คนดีๆ มันก็ต้องได้รับสิ่งดีๆ ตอบแทน”