บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 11 หน้า 2
ประยูรขี่จักรยานมาตามถนนขรุขระ และชะลอรถลงเพราะเห็น....สุดาแช่อยู่ในหนองน้ำ ถลกผ้านุ่งสูง เห็นน่องขาวลุยเก็บผักบุ้งยอดงามๆ ประยูรปักหลักมองภาพอีโรติกนั้นอย่างพึงใจ
สุดาเอี้ยวตัวมาเด็ดยอดผักบุ้งอีกด้าน จึงได้เห็นประยูรด้วยหางตา รีบดึงผ้านุ่งลงปิดปลีน่อง “ขอให้ตาเป็นกุ้งยิง”
“ทำไมต้องมาทำอายด้วยวะ ข้าว่าเอ็งก็ต้องรู้แล้วว่าอีกไม่นานเอ็งกับข้าก็ต้องเป็นผัวเมียกัน แม่เอ็งคงบอกแล้วละมัง” สุดาหอบผักบุ้งขึ้นจากน้ำ “ถามจริง ๆ เหอะตะขิดตะขวงใจบ้างรึเปล่าวะ ผิดจากพี่ก็มาได้น้องแทนเนี่ย”
“ข้าน่าจะถามเอ็งมากกว่า จะได้เมียทั้งทีไม่ได้หาเองเลือกเอง เอ็งจะภูมิใจบ้างไหม”
“คิดอะไรมาก ข้ามันลูกแม่ ยังไงก็ได้ แล้วแต่แม่แล้วทุกอย่างจะดีเอง ต่อให้ข้าไปรักไปชอบใคร สุดท้ายแม่ไม่ชอบก็อดอยู่ดี ยังงี้ก็ดีไปอย่าง ไม่ต้องเสียเวลา ขืนทำดื้อก็อดได้สมบัติแม่สิ วันดีคืนดี แกเกิดยกทุกอย่างถวายวัดขึ้นมาจะทำยังไง”
“แล้วความรักล่ะ ความรักมันไม่สำคัญบ้างเลยเหรอ”
“อยู่กันไปก็รักกันไปเองล่ะมั้ง คิดอะไรมาก เอ็งรอข้าหน่อยก็แล้วกัน กว่าข้าจะเรียนจบ ก็คงไม่นานเกินรอ ว่าแต่ว่าเอ็งอย่าเที่ยวถกผ้าให้ใครต่อใครเห็นขาอ่อนอย่างเมื่อกี้อีกก็แล้วกัน” ประยูรขี่จักรยานจากไป
สุดาพอใจอย่างน้อยชาตินี้ก็หาผัวได้ก็แล้วกัน
ลือพงษ์เดินออกมาจะลงจากเรือน
แย้มถามขึ้น “จะไปไหนล่ะ พ่อพงษ์”
“ให้คนอื่นออกรถแทนหลายวันแล้ว เดกับแม่จะว่าเอาได้ วันนี้ออกซักเที่ยวรอบบ่ายก็ยังดีครับ” ลือพงษ์ลงบันไดไป
พะยอมรีบวิ่งตามออกมา “พี่พงษ์...รอฉันด้วย”
“อ้าว แล้วเอ็งจะไปไหน พะยอม”
“ฉันจะนั่งรถไปกับพี่พงษ์เขา”
“ไปทำไม ให้มันเปลืองที่วะ”
“เปลืองอะไร ฉันไปช่วยเก็บตังค์ค่าโดยสาร”
“เอ็งติดผัวขนาดนี้เลยเรอะ”
“แม่..ฉันไม่ไว้ใจมากกว่า ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อยังงี้ ใครจะไปรู้ พี่พงษ์เขาอาจจะสิ้นคิด พาอุไรมันหนีไปก็ได้ ฉันต้องคอยประกบเอาไว้ ไว้ใจไม่ได้หรอก ฉันคงกลับมาค่ำๆ พร้อมกับพี่เขาน่ะแหละ”
“แล้วกับข้าวกับปลาใครจะหาวะ”
“ก็แม่ไง พี่พงษ์รอฉันด้วย” พะยอมรีบวิ่งตามลือพงษ์ออกไป
อัมพรมองรูปถ่ายคู่อัมพร – ประยงค์ ในมือ ใจหม่นหมอง รอบตัวคือข้าวของที่กำลังถูกรวบรวม เตรียมย้ายบ้าน อัมพรตัดสินใจเก็บรูปถ่ายนั้นลงกล่อง แยกไม่เอาไปด้วย
อ่ำทัก “ไม่เอาไปเรอะ”