บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 11 หน้า 4
“เอาเวลาไปดูแลลูกเมียตัวเองดีกว่ามั้ง เดี๋ยวชาวบ้านเขาจะสงสัยเอาเปล่าๆ ว่าใครเป็นเมียหลวง ใครเป็นเมียเก็บกันแน่”
“ออกรถได้แล้วพี่ คนเต็มแล้ว”
“ดูแลผัวเอ็งให้มันดีๆ หน่อย ข้าขี้เกียจเป็นขี้ปากชาวบ้าน เอามันไม่อยู่ก็หาโซ่มาล่ามไว้ซะ” อุไรเดินจากมาอย่างมีชัย ลือพงษ์ซีด
“พี่ ออกรถเถอะ”
ลือพงษ์ตะคอกใส่ “รู้แล้ว สั่งอยู่นั่นล่ะ รำคาญ” ลือพงษ์เดินกลับมาที่รถ พะยอมจ๋อย เดินตามต้อยๆ
อัมพรขึ้นเรือนมาด้วยความดีใจ “แม่...แม่”
อ่ำออกมาจากข้างใน “อะไร อัมพร”
“ฉันได้ยินชาวบ้านเขาคุยกัน อีแย้มมันไปรับตัวยงยุทธกลับมาแล้ว แม่”
“เรอะ ยังงั้นก็ดีสิ”
“มันคงเตรียมเอามาส่งคืนให้เรานะแม่นะ”
“มันคงรู้ว่าเรากำลังจะย้าย”
“ไปกันตอนนี้เลยดีไหมจ๊ะแม่ ฉันอยากเห็นหน้าลูกไวๆ”
“นี่มันค่ำมืดแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้เช้าดีกว่ามั้ง อัมพร”
“ลูกอยู่ใกล้แค่นี้เอง นี่ฉันต้องรอจนกว่าจะเช้าอีกเหรอ ฉันว่าฉันคงนอนไม่หลับหรอกแม่ ฉันอยากอุ้มลูกกอดลูกไวๆ”
“เอ็งอดใจไว้หน่อยเถอะอัมพร ยังไงก็ได้เจอกันอยู่ดี”
“เพราะพี่ยงค์แท้ๆ เลยนะจ้ะ แม่ อุตส่าห์สั่งเสียเอาไว้ ฉันถึงได้ลูกคืนมา”
“เอ็งจุดธูปบอกเล่าเก้าสิบยงค์มันซะ มันจะได้สบายใจ ว่าลูกจะได้กลับมาอยู่กับเอ็งแล้ว อย่างที่ยงค์มันตั้งใจ”
“จ้ะแม่” อัมพรกุลีกุจอออกไป อ่ำสบายใจขึ้นมาก
ทารกนอนหลับในเบาะ แย้มนั่งมองหลานนิ่ง
พะยอมโล่งอก “ดีแล้วล่ะแม่ ส่งคืนเขาไป ให้แม่มันเลี้ยงน่ะดีแล้ว เลี้ยงเด็กน่ะเหนื่อยจะตายไป ฉันเองก็ไม่ค่อยมีเวลาต้องคอยดูแลพี่พงษ์เขา แม่คนเดียวน่ะไม่ไหวหรอก”
“ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนยงค์มัน ตาจมูก ปาก ถอดกันมายังกะพิมพ์เดียว”
“แต่ฉันว่าเหมือนพี่อัมพรมากกว่า”
“มึงดูยังไงของมึง อย่ามาเถียงกูนะ กูบอกเหมือนไอ้ยงค์ก็เหมือนไอ้ยงค์สิ”
“ก็แล้วแต่แม่ละกัน พรุ่งนี้ฉันจะอุ้มมันไปส่งให้เขาแต่เช้า พี่พงษ์เขาขับรถเที่ยวแรกสิบโมง พอมีเวลา..ฉันง่วงนอนแล้ว เข้านอนก่อนนะแม่” พะยอมลุกออกไป