บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 15 หน้า 3
แย้มทำทีจะไปเข้าห้องน้ำ แต่หยุดที่โต๊ะระพีพรรณ ระพีพรรณ ชะงักช้อนไอศกรีม จนหทัยรัตน์หันมอง
“หนูหทัยรัตน์”
หทัยรัตน์ ลุกขึ้นยืน ไหว้แย้ม “สวัสดีค่ะ คุณย่า”
“หนูมากับใครเนี่ย...เพื่อนเหรอ”
“ค่ะ คุณย่า”
“หนูคบหาคนบ้านนี้เป็นเพื่อนด้วยเหรอ”
ระพีพรรณทำเฉย ไม่รู้ไม่ชี้
“ทำไมเหรอคะ”
“แสดงว่าหนูยังไม่รู้กำพืดของคนตระกูลนี้...แต่เอาเถอะ...บางที...ลูกไม้อาจจะหล่นไกลต้นก็ได้” แย้มมองยิ้มเยาะไปทางระพีพรรณ แล้วเดินไปห้องน้ำ
“อะไรน่ะ...มันคืออะไรเหรอระพี เขาพูดเหมือนกับว่ารู้จักเธอ รู้จักพ่อแม่เธอ”
“อย่าไปสนใจพวกปากหอยปากปูเลย”
“แต่ดูเขาจงใจแขวะเธอนะ”
“เอาไว้อารมณ์ดีกว่านี้ จะเล่าให้ฟังละกัน”
แย้มยุยงยุทธ “ถ้าลูกคิดจะจริงจังกับหนูหทัยรัตน์ ย่าก็เห็นด้วยนะ” ยงยุทธทำนิ่งเฉย “ฟังย่าอยู่รึเปล่า...”
“ฟังฮะ”
“ครับสิ...ฮะได้ยังไง”
“ครับ”
“ทางเราก็มีไม่น้อย...ลูกไม้ต้องกลัวนะ พ่อแม่เขาเรียกเท่าไหร่ ย่าก็สู้ได้”
“ผมยังไม่คิดอะไรไปไกลขนาดนั้นหรอกครับ”
“สิบเก้าแล้วนะลูก ไม่คิดได้ยังไง นี่ได้ยินมาว่าเขาก็จะสอบแพทย์เหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“ครับ”
“ย่าว่าเราต้องเรียนพิเศษเพิ่ม”
“เรียนทำไมครับ”
“อ้าว...จะได้สอบเข้าแพทย์ได้เหมือนกันไง”
“คุณย่าครับ...”