บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 15 หน้า 4
“ไม่รู้ล่ะ...ยังไงเราก็ต้องเป็นหมอให้ได้ มันเป็นหน้าเป็นตาวงศ์ตระกูลนะลูก อีกอย่างถ้าหมอได้คู่กับหมอด้วยกัน รับรอง ต้องได้ลือกันไปทั้งจังหวัดแน่”
ยงยุทธอึดอัด
ห้องนอน บ้านอัมพร อัมพรที่นั่งเขียนจดหมายอย่างตั้งอกตั้งใจ
“ยงยุทธ ลูกแม่...แม่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจดหมายยังไง แต่แม่อยากจะบอกให้ยงยุทธรู้ว่า แม่รักลูกมาก แม่อยากเจอลูก แม่อยากเข้าใกล้ลูก แม่อยากกอดลูก แม่คิดถึงลูกมาก ให้โอกาสกับแม่สักครั้งได้ไหม แม่อยากคุยกับลูก แม่อยากรู้ว่าลูกคิดอะไรกับแม่ แม่อยากอธิบายหากว่าลูกเข้าใจผิด ลูกจะให้โอกาสแม่ได้ไหม ลูกจะเจียดเวลาออกมาเจอแม่บ้างได้ไหม นัดแม่มาได้เลย..ตามเบอร์โทรศัพท์ข้างล่างนี้ หรือจะเขียนจดหมายกลับมานัดหมายกับแม่ก็ได้ รักลูกเท่าชีวิต...แม่อัมพร”
อัมพรอ่านทวนแล้วทวนเล่ากับสิ่งที่ได้เขียนลงไป
ทวีกลับเข้ามาในห้อง “นึกว่าหลับไปแล้วซะอีก”
“ฉันตัดสินใจแล้ว...ฉันจะส่งจดหมายถึงลูก คุณคงไม่ตำหนิว่าฉันพิรี้พิไรนะคะ”
“อะไรที่ทำแล้วสบายใจก็ทำเถอะอัมพร...ไม่แน่นะ จดหมายนั่นอาจจะช่วยให้อะไรๆ ดีขึ้นก็ได้ คุณเองก็จะได้นอนหลับเต็มตาซะที”
“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับยงยุทธค่ะ” อัมพรพับจดหมาย และสอดใส่ในซอง
ในครัว วุ่นวาย พนักงานวิ่งเข้า วิ่งออก รับอาหารออกไปเสิร์ฟลูกค้าเป็นระวิง
อุไรลงมือทำอาหารเองอยู่หน้าเตานึง “แกงส้มชะอมทอดได้แล้ว เอาไปเสิร์ฟลูกค้าด้วย..อะไรต่อ”
“แกงเลียง”
อุไรหันซ้ายหันขวาสลับเช็ดเหงื่อ..หยิบของรอบตัว เตรียมทำแกงเลียง จู่ๆ ก็ชะงักเราะหน้ามืด ตัวเย็นวาบจะเป็นลม
ระพีพรรณเข้ามาพอดี “ปลาราดพริกได้รึยัง ลูกค้ารอนานแล้ว”
อุไรเหมือนจะล้ม คว้าขอบโต๊ะจะยึดเป็นหลัก แต่กลายเป็นกวาดข้าวของ วินาศ เสียงดังเปรื่องปร่าง
“แม่...” ระพีพรรณรีบวิ่งเข้ามา
อ่ำตามเข้ามาในครัวอีกคนเพราะได้ยินเสียง “อุไร...”
ระพีพรรณประคองอุไรที่พื้น เพราะอุไรเป็นลมล้มทั้งยืน