บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 22 หน้า 10
“แม่ไม่เคยได้หอมชื่นใจลูกเลย ขอแม่หอมลูกสักครั้งได้ไหม”
ทุกคนต่อมน้ำตาแตกกระจาย
ยงยุทธน้ำตาร่วง ขยับเข้าไปหาอัมพร อัมพร ลูบหน้ายงยุทธ ด้วยสัมพัสแห่งความรัก แล้วจูบแก้มลูก “ลูกต้องรักคุณย่าให้มากๆนะลูก ย่าเลี้ยงลูกมา ..ความรักของย่าไม่น้อยไปกว่าแม่หรอก”
ยงยุทธน้ำตาร่วง มืออัมพรขยับมาเช็ดน้ำตาบนหน้ายงยุทธ ทุกคนสะเทือนอารมณ์กับภาพที่เห็น ยงยุทธจับมืออัมพรไว้ อัมพรยิ้มเหมือนมีความสุขที่สุดในชีวิต หมดกังวล หมดห่วงจริงๆ แล้วค่อยๆ หลับตาลง มืออัมพรในมือยงยุทธสิ้นเรี่ยวแรงลง ยงยุทธรู้สึกได้ถึงชีพจรชีวิตที่หลุดลอยไป เขาร้องไห้จนตัวโยน ทุกคนพลอยรับรู้ว่าอัมพรสิ้นลมจากไปแล้ว ... ร้องไห้กันระงม
ยงยุทธเดินออกมา...หทัยรัตน์ตามออกมาส่งห่างๆ ความเศร้าเกาะกุมหัวใจยงยุทธ แต่ในขณะเดียวกัน จิตวิญญาณก็ได้รับการปลดปล่อย เพราะอย่างน้อยเขาก็ได้ทำหน้าที่สุดท้ายของความเป็นลูกได้ทันเวลา
ทุกคนยังอยู่ในห้อง ธนากราบลงแทบเท้าอัมพร “แม่ครับแม่พักผ่อนให้สบายนะครับ ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น ธนาจะทำทุกอย่างที่แม่ขอร้องครับ”
ยงยุทธเดินจนหทัยรัตน์ตามมาทัน
“ขับรถไหวไหมยุทธ” ยงยุทธพยักหน้า “พรุ่งนี้บ่ายๆ คงพาคุณป้าไปวัดได้ เจอกันที่วัดเลยก็ได้นะยุทธ” ยงยุทธพยักหน้า “รัตน์ต้องขึ้นไปช่วยดูแลข้างบนก่อน”
“ขอบใจนะรัตน์...ขอบใจที่ทำวันนี้ให้ยุทธ...” ยงยุทธรู้ดีว่าไม่งั้นตัวเองคงสิ้นคุณค่าความเป็นคน
หทัยรัตน์ยิ้มตอบรับเศร้าๆ อย่างเข้าใจความรู้สึกของยงยุทธ ยงยุทธค่อยๆ เดินออกไป
ยงยุทธเดินกลับมาถึงที่รถ ไม่มีแก่ใจจะขับรถกลับบ้าน
สุดาอุตส่าห์ซุ่มรออยู่ เดินเข้ามา “ยงยุทธ” ยงยุทธหันกลับมา “มาเยี่ยมใครล่ะลูก”
“แม่ครับ” ยงยุทธจะร้องอีกรอบแต่ระงับได้
สุดารู้ได้ทันทีว่าอัมพรตายแล้ว “อาเสียใจด้วยนะ”
“ครับ”
“แล้วนี่จะทำยังไง ...ถ้าคุณย่ารู้ว่า..”
“ไม่รู้..ผมไม่รู้”