บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 22 หน้า 9
อัมพรฝืนยิ้ม ส่ายหน้า ไม่มีแรงจะพูด “ธนา..ยุรีย์”
ธนา มยุรีย์ รีบขยับเข้าใกล้
“แม่ดีใจใช่ไหม ยงยุทธมาเยี่ยมแม่แล้ว”
“เรียกพี่เขาว่าพี่สิลูก”
ธนามองหน้ายงยุทธเต็มตา “พี่ยงยุทธ”
มยุรีย์เรียก “พี่ยงยุทธ”
ยงยุทธรู้สึกเป็นครั้งแรกในชีวิตความรู้สึกอ้างว้างที่เกาะกินใจมาตลอดชีวิตเหมือนถูกขจัดออกไปในทันใด เขาไม่ใช่คนตัวคนเดียวในโลกนี้ แต่มีน้องร่วมสายเลือด
มืออีกข้างของอัมพรขยับเข้ามาหาธนา มยุรีย์ ธนา มยุรีย์ กุมมือแม่เอาไว้ “ลูกทั้งสามคน เป็นพี่น้องกันนะลูก อย่าทอดทิ้งกัน ..มีเรื่องเดือดร้อนอะไรก็ให้ช่วยเหลือกัน”
ธนา มยุรีย์ กลั้นสะอื้น พยักหน้ารับคำ ยงยุทธน้ำตาไหลพราก
“คุณ...” ทวีขยับเข้ามาข้างเตียง “ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ที่คุณทำให้ฉัน เกือบสามสิบปี ฉันมีความสุขมาก ฉันดีใจที่ได้ร่วมชีวิตกับคุณ”
“ผมก็ดีใจ... พักผ่อนเถอะอัมพร พักผ่อนซะ”
“อุไร...”
“ฉันอยู่นี่พี่ พี่ต้องเข้มแข็งนะ พี่ก็เห็น ยงยุทธมาเยี่ยมพี่แล้ว พี่ต้องสู้นะ ต้องอยู่ต่อไปให้ได้” อัมพรส่ายหน้า...อ่อนแรง “พี่อย่าทิ้งฉันไม่ได้ เรามีกันสองคนพี่น้อง ...พี่น้องจะจากฉันไปไหนไม่ได้นะ”
“พี่มีเรื่องขอร้อง”
“มีอะไร พี่ว่ามาเถอะ”
“ระพีกับปวริศ...พี่ขอได้ไหมไม่ใช่ความผิดของลูกๆเรา เขารักกัน ...เลิกขัดขวางเขาเถอะนะ”
อุไรกัดฟัน จำใจพยักหน้ารับคำทั้งๆที่ตรงข้ามกับใจ อัมพร ฝืนยิ้มขอบคุณ
“แม่...แม่”
“แม่อยู่นี่ลูก”
“หนูมีวาสนาได้ตอบแทนพระคุณแม่เท่านี้ อะไรที่หนูเคยล่วงเกิน...” อัมพรพยายามยกมือขึ้นพนม “แม่ยกอโหสิกรรมให้ลูกด้วยนะ”.
อ่ำรวบมืออัมพรไว้ “พระอรหันต์ลูก นึกถึงพระอรหันต์ไว้ พระอรหันต์” อัมพรยิ้มส่งลาอ่ำ
“ยงยุทธ”
“ครับ...แม่”