บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 22 หน้า 11
สุดาทำถอนใจ “สงสารอัมพรนะ ความจริง..อามีอะไรจะบอกยงยุทธนานแล้ว แต่อาไม่กล้าพูด” ยงยุทธหันมาสบตาสุดา ”อามันก็แค่ลูกสะใภ้คุณย่า”
“เรื่องอะไรครับ”
“น้าอุไรเขาไม่เคยบอกอะไรเลยเหรอ”
“ไม่ครับไม่เคย”
“งั้นอาไม่พูดดีกว่า ถ้าคุณย่ารู้ว่าอาเป็นคนเปิดปากเรื่องนี้ ...อาตายแน่”
“เรื่องแม่ผมใช่ไหมครับ”
“อาลำบากใจจริงๆ เอายังงี้ อาว่าถ้าอยากรู้จริงๆ ยงยุทธไปถามอาพะยอมหรือไม่ก็อายูร เอาเองจะดีกว่า” สุดาทำทีจะชิ่งออกมา
“เล่ามาเถอะครับ เล่ามาเดี๋ยวนี้เลย”
ทุกคนเดินตามรถเข็นศพไปห้องดับจิตต้องการอยู่เป็นเพื่อนอัมพรจนวินาทีสุดท้ายที่ยังมีสังขาร รอบตัวมีแต่ความมือสลัวและความเงียบ
ในขณะเดียวกัน สุดาก็กำลังเล่าเรื่องเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมาทั้งหมดให้ยงยุทธฟัง
หทัยรัตน์เดินออกมาที่จอดรถ แล้วต้องแปลกใจเมื่อเห็นยงยุทธยังนั่งอยู่ที่รถ
หทัยรัตน์ตรงเข้ามาหา “ทำไมไม่กลับบ้าน ยุทธ” ยงยุทธฟุบหน้าร้องไห้ “เป็นอะไร”
“ยุทธไม่รู้จะปั้นหน้ายังไง”
“ปั้นหน้ากับใคร คุณย่าน่ะเหรอ คุณย่าต้องเข้าใจสิ” ยงยุทธได้แต่ส่ายหน้า “ยุทธแค่มาทำหน้าที่ของลูก คุณย่าต้องเข้าใจสิ อะรจะเกิดให้มันเกิดเถอะนะ” ยงยุทธพยายามเข้มแข็งทั้งที่กลัวใจตัวเองเมื่อเผชิญหน้าแย้ม “จะให้รัตน์ไปเป็นเพื่อนไหมล่ะ รัตน์จะขับรถให้”
“อย่าเลยยุทธ ไม่อยากให้รัตน์ เห็นยุทธอ่อนแอไปมากว่านี้”
“แต่เรากำลังจะแต่งงานกันนะ สุขทุกข์ยังไงเราต้องร่วมกันฟันฝ่าสิ”
“ยุทธดีใจที่ตลอดมา ยุทธมีรัตน์นะ แต่บางทียุทธก็รู้สึกว่ายุทธเห็นแก่ตัวเหมือนกัน”
“พูดอะไรยุทธอย่างนั้น...”
“ยุทธไม่เคยร่วมทุกข์กับรัตน์เลย ตอนที่รัตน์เรียนหนักๆ ยุทธก็อยู่ไกล จดหมายหารัตน์ก็นับฉบับได้”
“แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความรักของเราลดน้อยลงนี่”
“เพราะรัตน์รักยุทธมากไง มากจนยุทธคิดว่าความรักที่ยุทธมีให้รัตน์ไม่มากพอ”