บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 22 หน้า 14
“ผมรู้ความจริงหมดแล้ว”
“ความจริงอะไรของแก”
ยงยุทธหยิบจดหมายมายื่นต่อหน้าแย้ม “ถ้าผมอ่านมันซะตั้งแต่ได้รับจากน้าอุไร ผมก็คงหูตาสว่างตั้งนานแล้ว”
แย้มกระชากจดหมายไปจากมือยงยุทธแล้วฉีกจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ขว้างใส่หน้ายงยุทธ “มันเรื่องโกหกตอแหลทั้งนั้น”
“คุณย่าทำลายมันได้ แต่ยังไงความจริงก็ต้องเป็นความจริง วันนี้ผมไปเจอแม่มาแล้ว”
“อีคนมากชู้หลายผัวยังงั้น แกเรียกมันว่าแม่เข้าไปได้ยังไง”
“แม่ผมไม่ใช่คนอย่งนั้น”
“ใช่ไม่ใช่มันก็เป็นไปแล้ว”
“คุณย่าโกหกหลอกลวงผมมาทุกอย่าง ผมไม่มีวันเชื่อคุณย่าอีกแล้ว พอแล้ว พอกันที” ยงยุทธหันไปพยายามปิดกระเป๋า
แย้มเข้ายื้อแย้งขัดขวาง “แกจะทำอะไรของแก”
“ผมทนอยู่ที่นี่กับคุณย่าไม่ได้แล้ว”
“ย่าไม่ให้แกไปไหนทั้งนั้น แกต้องอยู่กับย่า”
ยงยุทธกัดฟันปิดกระเป๋าแล้วหิ้วออกมา แย้มยังเกาะหนึบติดยื้อ ถูลู่ถูกังตามออกไป
แย้มยังตามยื้อยงยุทธลงบันไดมา “ถ้าไม่ได้ย่าเลี้ยงแกมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย แกจะอยู่รอดปลอดภัย สุขสบายอย่างทุกวันนี้ไหม”
“ถ้าไม่มีคุณย่า ผมก็ยังมีแม่ คุณย่าปล่อยผมไปเถอะครับ อย่าให้ผมต้องทนเห็นหน้าคนที่ทำร้ายจิตใจแม่ผม โกหกหลอกลวงยัดเยียดความเป็นลูกกัตญญูอีกต่อไปเลย ปล่อยผมไปเถอะ อย่าให้ผมต้องรังเกียจคุณย่ามากไปกว่านี้เลย” ยงยุทธจะเปิดประตูออกไป
แย้มถูกแรงเหวี่ยงจนล้มลงกับพื้น แย้มกรีดร้อง “ไอ้คนอกตัญญู กูเลี้ยงมึงมา ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ข้าวทุกคำกูป้อนมึงมากับมือ ถ้ามึงไม่สำนึกบุญคุณกู มึงก็ไสหัวไปเลย ไปแล้วอย่ากลับมาให้กูเห็นหน้าไปตายโหง ตายห่าตามแม่มึงที่ไหนก็ไป ไอ้คนอกตัญญู ไอ้ลูกเสือลูกตะเข้ เลี้ยงให้ดียังไงมันก็ไม่มีวันเชื่อง คนเนรคุณอย่างมึง กูขอสาปแช่งให้เจอแต่ความฉิบหาย จนตายก็ไม่มีวันพบความสุขความเจริญ”
ยงยุทธกัดฟันจะเดินออกไป แต่แข็งใจไม่ทันกลับมามอง แย้มฟูมฟายหนักขึ้นเรื่อยๆ ยงยุทธหิ้วกระเป๋าก้าวออกไปทันที