บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 22 หน้า 13
เปิดลิ้นชัก โกยเอาของจุกจิกส่วนตัวออกมา รวมทั้งยารักษาโรค และพบว่าจดหมายเก่าฉบับนั้นยังคงถูกเก็บอยู่
ยงยุทธฉีกซองจดหมายและดึงกระดาษจดหมายออกมาคลี่อ่าน อ่านไปได้ไม่กี่บรรทัด น้ำตาก็ร่วงพรูอีกครั้ง ด้วยความสำนึกผิด
แย้มวางชามแกงที่เพิ่งอุ่นมาลงบนโต๊ะ แล้วมาตะโกนที่บันได “ยงยุทธ ลงมากินข้าว ย่าอุ่นแกงไว้ให้แล้วยงยุทธ บัวลอยไข่หวานก็มีลูก ...ยงยุทธอาบน้ำรึไง” แย้มแปลกใจที่ข้างบนเงียบมาก แย้มขึ้นบันไดไป
ยงยุทธพับจดหมายเก็บใส่ซอง ด้วยความเจ็บปวด
เสียงเคาะประตูดังขึ้น “ยงยุทธทำอะไรอยู่ลูก ลงไปกินข้าว”
“เดี๋ยวผมตามลงไปครับ”
แย้มยังปักหลัก “ทำอะไรอยู่..เปิดประตูซิ”
ยงยุทธตัดสินใจยัดกระเป๋า และเสื้อผ้าใส่ใต้เตียง ถลกผ้าห่มคลุมของเอาไว้แล้วมาเปิดประตู
“ทำอะไรอยู่”
“เปล่าครับ”
แย้มเอาตัวแทรกเข้าไปในห้องทันที กวาดสายตาไปทั่ว “วันนี้ย่าไปดูแหวนหมั้นมาให้แล้ว น้ำดีทีเดียวละ ตั้งสี่กะรัตมันจะเอาเจ็ดแสน จะต่อมันลงกว่านั้น เดี๋ยวมันก็เอาไปนินทา” ยงยุทธนิ่งเหมือนไม่ยินดียินร้าย “เป็นอะไร”
“เปล่าครับ”
“ย่าว่าย่าเดาไม่ผิด แกก็คงรู้ข่าวเรื่องอีนั่นมันตายแล้ว” ยงยุทธเจ็บจี๊ดที่คำเรียกแม่ ถูกใช้ว่าอีนั่น “อีกเจ็ดวันเผา แกจะไปฟังพระสวดศพมั่งย่าก็ไม่ว่าอะไรนะ เอ หรือย่าจะไปด้วยดี ไปหน่อยก็ดีนะ ไปอโหสิกรรมให้คนตายจะได้ไปที่ชอบๆ รึแกว่ายังไง”
“แล้วแต่คุณย่าเถอะครับ”
“ตามย่าลงไปด้วย ไม่กินข้าวกินขนมก็ยังดี” แย้มเดินออกไป ปิดประตู
ยงยุทธกลับไปที่เตียง ลากกระเป๋าเดินทางกลับออกมาเปิด แยกเสื้อผ้าออกจากไม้แขวนเสื้อ ยัดทุกอย่างลงกระเป๋า
เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเก็บของ ไม่รู้ตัวเลยว่าแย้มกลับเข้ามาอีกครั้งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“แกทำอะไรของแก” ยงยุทธตกใจแย้มโกรธจัด “จะไปไหน...ย่าถามว่าแกจะไปไหน”
“ไปไหนก็ได้ ผมไม่อยากอยู่กับคุณย่าแล้ว”
“ทำไม มีอะไร ใครบอกอะไรแก”
“คุณย่าน่าจะรู้อยู่แก่ใจดี”
“หมายความว่ายังไง”