บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 22 หน้า 12
“แต่รัตน์ก็พอใจแล้ว อย่างน้อยยุทธก็ไม่เคยมีใคร นอกจากรัตน์คนเดียว แค่นี้รัตน์ก็ไปไหนไม่ได้แล้ว” หทัยรัตน์พยายามยิ้มให้กำลังใจ ยงยุทธฝืนยิ้มตอบ “กลับบ้านซะ มีอะไรให้โทรหารัตน์ได้ตลอดเวลา อย่าเก็บความทุกข์เอาไว้คนเดียว ...ตกลงไหม”
ยงยุทธพยักหน้า เอื้อมมือไปจับมือหทัยรัตน์มากุมไว้แล้วฝังจูบลงบนมือด้วยความรักเหมือนเป็นการสั่งลา หทัยรัตน์รู้สึกได้ถึงความเปราะบางของจิตยงยุทธ
แย้มหงุดหงิดกระวนกระวายมาก แต่พอได้ยินเสียงรถ แล่นเข้ามาจอดในบ้าน ก็ลุกออกไปชะโงกมองแล้วกลับมานั่ง กดรีโมททีวีอย่างไม่มีจุดหมาย
ยงยุทธเข้ามาในบ้าน พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติที่สุด
“กลับมาซะดึกเลย ไปไหนมาล่ะ”
“ไป...เอ่อ” ยงยุทธอยากบอกไปให้สิ้นเรื่องเหมือนกัน
“ย่าซื้อกับข้าวของโปรดแกทั้งนั้น รอจนเย็นชืดไปหมดแล้ว”
”ผมไม่หิวหรอกครับ ..กินไม่ลง”
แย้มชะงัก เพราะไม่เคยได้ยินน้ำเสียงห้วนๆ อย่างนี้
ยงยุทธจะเดินขึ้นข้างบน
“แล้วนั่นไปโดนอะไรมา” แย้มเพิ่งเห็นทั้งคราบเลือด บนเสื้อกับหน้าที่เยิน “ใครมันทำแก” แย้มปราดมาถึงตัว ยงยุทธสะบัดหน้าหนีเมื่อแย้มจะจับดูรอยช้ำบนหน้า แย้มชะงัก ”ไปชกต่อยกับไอ้หน้าลิงนั่นมาใช่ไหม”
“เขาชกผมฝ่ายเดียว”
“แล้วแกไปยอมมันทำไม หงอให้มันยังงี้อีกหน่อยมันก็แย่งแฟนแกไปหรอก”
“ช่างมัน” ยงยุทธจะผละขึ้นข้างบน
“เดี๋ยว” ยงยุทธชะงักพร้อมๆกับเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น แย้มจะผละไปรับโทรศัพท์ “โหล” ยงยุทธขึ้นบันได
“เออดี ตายเสียได้ก็ดี ..อยู่ไปก็เป็นหนามยอกอกกู” แย้มคิดว่ายงยุทธขึ้นข้างบนไปแล้ว
ยงยุทธได้ยินเต็มสองหู เจ็บปวด แต่ทนเก็บเอาไว้ เดินขึ้นบันได้มา
ยงยุทธกลับเข้ามาในห้องด้วยความรู้สึกหลายอย่างไม่ใช่ความโกรธแต่เป็นความเกลียด เจ็บปวดที่ขั้วหัวใจ
ยงยุทธตัดสินใจได้ในทันทีตรงไปหยิบกระเป๋าเดินทางออกมาจากหลังตู้ เปิดตู้เสื้อผ้า และโกยเอาทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่คิดว่าจะขนไปได้ออกมา