บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 22 หน้า 2
โทรศัพท์ถูกวางทิ้งไว้มุมนึงในรถ ยงยุทธนั่งทำใจอยู่ข้างบึงบัว มโนสำนึก ต่อสู้กับทิฐิในใจบวกกับปัญหาความรักที่เต็มไปด้วยแครื่องหมายคำถาม ตอนนี้เขาเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก เหงาและเคว้งคว้าง คราบเลือดแห้งยังคาราคาซังทั้งบนหน้า และบนเสื้อ สภาพยับเยินเพราะถูกทำร้ายมาไม่มีแก่ใจจะดูแลเยียวยาตัวเอง
อัมพรนอนหายใจรวยริน เหมือนไม่รับรู้อะไรแล้ว อุไร อ่ำ เฝ้าอยู่ข้างเตียง
“ฉันพยายามเต็มที่แล้ว หมดปัญญาฉันแล้วนะพี่อัมพร ทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวยงยุทธมันเองแล้ว”
อ่ำลูบหัวอัมพร “อัมพรเอ๊ย ถ้ามันเป็นทุกข์มากก็ปล่อยวางซะเถอะลูกเอ๊ย คิดซะว่ามีวาสนาต่อกันเท่านี้...อย่าแบกทุกข์แบบนี้เอาไว้อีกเลยลูก เอ็งจะไปอย่างทรมานเปล่าๆ นะ”
อัมพรนิ่งเหมือนไม่รับรู้ อุไรปาดน้ำตาทิ้ง เจ็บปวดไม่แพ้อัมพร
หทัยรัตน์เข้ามาในธนาคาร “ผู้จัดการเข้ามารึยังคะ”
“วันนี้คงไม่เข้ามาหรอกครับผู้การโทรเข้ามาลางานเอาไว้”
หทัยรัตน์อยากถามอย่างอื่นมากมายแต่คิดว่าไม่มีประโยขน์ “ขอบคุณมากค่ะ” หทัยรัตน์คิดหนัก..แล้วยงยุทธไปอยู่ที่ไหน
ที่บ้านเศรษฐีเก่า กล่องใส่แหวนใบใหญ่ ถูกวางลงบนโต๊ะ
“แหม...ระดับอย่างแม่แย้ม ใครๆเขาก็รู้ว่าเพชรทองเต็มตู้ ของเยี่ยมๆทั้งนั้น แล้วยังจะมาหาดูอะไรอีกจ๊ะ”
“กำลังหาของหมั้นหลานสะใภ้น่ะสิ หมอรัตน์ไงรู้จักใช่ไหม”
“ลูกสาวเจ้าของร้านทอง”
“นั่นแหละ ...เลยยิ่งต้องหาของดีพิเศษสุดให้ได้จะได้สมหน้าสมตาเขา ไอ้ที่ฉันมีอยู่ในเซฟน่ะฉันว่ามันยังไม่ดีพอ ก็เลยอยากมาดูของแม่แฉล้มนี่แหละ... ขอน้ำหนึ่งจริงๆ ราคาเท่าไหร่ฉันก็สู้”
สุดาที่มาเป็นเพื่อน นั่งอยู่เยื้องๆ ด้านหลังจิกสายตาหมั่นไส้อย่างแนบเนียน
“งั้นก็ดูก่อนละกันนะ” เศรษฐีนี ขยับเปิดกล่องแหวน
แย้มมองของในกล่องอย่างพอใจ สุดาอดไม่ได้ต้องชะโงกมามอง ตื่นตาตื่นใจไม่น้อย
หน้าบ้านแย้ม หทัยรัตน์ ลงจากรถแล้วเดินมาชะเง้อมองหน้าบ้าน ประตูบ้านปิดเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่ หทัยรัตน์กดกริ่งแล้วคอย แต่ก็ไม่มีใครออกมา..
ลลดาขับรถมาจอด “พี่หมอรัตน์”