บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 22 หน้า 5
“รัตน์ก็ไม่รู้นะ แต่ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่มากหรอกนะยุทธ โอกาสสุดท้ายที่ลูกคนนึงจะได้ ทำหน้าที่ตอบแทนคนให้กำเนินมา มันแหลืออีกไม่มากหรอกนะ”
“แม่ยุทธตายไปตั้งนานแล้ว ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แม่ยุทธ” ยงยุทธพูดเองเจ็บปวดเอง
อัมพรที่นอนหลับตาอยู่น้ำตาเอ่อท้นและไหลออกมา
ธนาที่นั่งกุมมืออัมพรอยู่ ตื่นตัวขึ้นเพราะมืออัมพรขยับในมือตน “แม่...แม่...พ่อครับ” ทวี มยุรีย์ ที่นั่งกันอยู่อีกมุมรีบขยับมาข้างเตียง ”แม่ครับ...แม่”
ทวีเรียก “อัมพร”
อัมพรเหมือนจะตื่นขึ้น
ธนาบอกน้องสาว “ยุรีย์ ไปตามยายเข้ามา บอกยายว่าแม่ฟื้นแล้ว” มยุรีย์รีบออกไป
ทวีพยายามเรียกอีก “อัมพร...ได้ยินผมไหม..อัมพร”
“แม่ครับ...แม่”
อัมพรค่อยๆลืมตาขึ้นวินาทีแรกคือไร้โฟกัส เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนแล้วค่อยๆ หันมองตามเสียงเรียก อัมพรพูดแทบไม่มีเสียงลอดออกมา “ลูก”
อ่ำ อุไร ระพีพรรณ มยุรีย์ รีบกลับเข้ามาในห้อง
อ่ำดีใจ “อัมพร”
“พี่อัมพร”
ทุกคนดีใจที่เห็นอัมพรฟื้น รอดสภาวะวิกฤตมาได้ อัมพรพยายามมองทุกคน
“รัตน์...ถ้ายุทธจะขอรัตน์แต่งงานรัตน์จะว่ายังไง”
“ยุทธพร้อม แล้วเหรอ”
“พร้อมแล้ว ยุทธพร้อมแล้ว”
“แต่รัตน์ยังไม่พร้อม มันมีอะไรที่เราต้องคิดร่วมกันอีกเยอะนะ”
“ไม่ใช่เพราะรัตน์ไม่ได้รักยุทธเหรอ”
“รัก แต่ยุทธอย่าลืมนะว่าการแต่งงานหมายถึงชีวิตของคนสองคนที่ต้องฝากไว้ด้วยกัน”
“รัตน์พูดอย่างนี้ แปลว่ายุทธไม่ดีพอสำหรับรัตน์”
“ไม่ใช่อย่างนั้น...เอางี้ ยุทธตอบรัตน์มาก่อน...ถ้าเราแต่งงานกันแล้ว เราจะไปอยู่ที่ไหน ป๊ากับม๊ารัตน์ก็ไม่มีใครแล้ว ไหนจะคุณย่ายุทธอีกล่ะ”