บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 22 หน้า 4
หทัยรัตน์ ขับรถ สอดส่าย สายตามองหาอย่างไม่ย่นย่อจนเห็นรถยงยุทธ จอดทิ้งไว้มุมนึงที่บึงบัว
หทัยรัตน์ แน่ใจ ดีใจ จอดรถ รีบลงจากรถมองหา ยงยุทธยังนั่งอยู่ที่เดิม มุมเดิม
หทัยรัตน์ ขยับเข้าไปหา “ยุทธ....ยุทธ.... ทำไมมาอยู่ที่นี่ รัตน์ตามหายุทธตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“รัตน์เป็นห่วงยุทธ ด้วยเหรอ”
“ก็เล่นหายตัวมาอย่างนี้ โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง ใครๆเขาก็เป็นห่วงกันทั้งนั้น” หทัยรัตน์ ขยับมาเผชิญหน้ายงยุทธ ถึงได้เห็นสภาพยับเยิน คราบเลือด “ดูสิ ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลย ไปหาน้ำล้างหน้าก่อนไป” หทัยรัตน์ดึงผ้าเช็ดหน้าออกมา
“ช่างมันเถอะ ขอโทษนะที่ทำให้รัตน์ต้องลำบาก”
“รัตน์ รู้เรื่องของยุทธหมดแล้วนะ”
ยงยุทธนิ่ง แต่ค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินออกไป หทัยรัตน์เดาอารมณ์ ยงยุทธไม่ออก แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ก็ต้องตามไป
หทัยรัตน์ เดินตามยงยุทธมา “ยุทธ เรื่องแม่”
“ยุทธ ไม่เคยมีแม่”
“ตอนนี้ ท่านต้องการกำลังใจมากกว่าอะไรทั้งนั้นนะยุทธ” ยงยุทธหันหน้าหนี น้ำตาลคลอ ความน้อยใจที่ถูกทอดทิ้งตั้งแต่จำความไม่ได้ แม่ไม่รู้รึไงว่าเขาต้องโตมากับความเหงาขนาดไหน “ธนาเขาฝากรัตน์มาขอโทษด้วยที่ทำรุนแรงเกินไป”
“เพราะธนาเหรอ รัตน์ถึงได้มาได้..”
“ไม่ใช่นะ จะเพราะอะไรก็แล้วแต่ รัตน์อยากให้ยุทธไปเยี่ยมแม่ ไปเป็นกำลังใจให้ท่าน ท่านต้องการกำลังใจมากกว่าอะไรทั้งนั้นนะ ... รัตน์ขอร้องไปเถอะ นี่อาจจะเป็นครั้งเดียวและเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ที่ยุทธจะมีโอกาส”
ยงยุทธยังกอดทิฐิแน่น เดินหนีออกไป หทัยรัตน์ยังไม่ละความพยายาม
“ยุทธ..ระพี เล่าให้รัตน์ฟังหมดแล้วว่าอะไรเป็นอะไร .... ยุทธไม่คิดบ้างเหรอว่ายุทธเข้าใจแม่ตัวเองผิดทั้งหมด”
“ย่าคือคนที่เลี้ยงยุทธมาตั้งแต่เกิด”
“แล้วยุทธจะฟังความข้างเดียวรึไง”
“รัตน์กำลังกล่าวหาย่าของยุทธนะ”
“แล้วยุทธเคยคิดไหมว่าเรื่องเล่าจากปากคุณย่ามันเป็นเรื่องแต่งขึ้นมาทั้งหมด”
ยงยุทธจนมุมทั้งที่โกรธ “แล้วคุณย่าจะทำยังงั้นทำไม