บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 28 (ตอนจบ) หน้า 13
ธนาผลักประตูเข้ามา ในห้องที่มืดสลัว หทัยรัตน์ตามเข้ามาติดๆ รีบคลำหาสวิชท์เปิดไฟสว่างขึ้น
หทัยรัตน์ตกใจสุดขีด “ยุทธ…”
เม็ดยาตกเกลื่อนใกล้กระปุกยาที่มือยงยุทธกำเอาไว้แน่น ยงยุทธกินเข้าไปไม่ใช่น้อย จงใจให้เกินขนาด
ไฟกระพริบบนหลังคารถพยาบาลที่กำลังพุ่งทะยานไปบนถนน เสียงไซเรนขอทางเร่งด่วนของรถพยาบาลบีบความรู้สึก
ในรถพยาบาล หทัยรัตน์ปั๊มหัวใจยงยุทธที่หยุดเต้นไปแล้วอย่างเอาเป็นเอาตาย ยังไงก็ต้องยื้อเอาชีวิตเขากลับคืนมาให้ได้ หทัยรัตน์น้ำตากลบนอง “ยุทธ…ได้ยินรัตน์ไหม ยุทธ ฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
ธนาพยายามสุดกำลังเหมือนกัน ตบหน้ายงยุทธเรียกสุดเสียงเหมือนเขากำลังเดินจากไปไหลออกไปทุกที โดยไม่ยอมหันกลับมามอง “ยงยุทธ นายจะตายไม่ได้นะ ได้ยินไหม ไอ้พี่ชาย กลับมานะ กลับมา ได้ยินฉันไหม กลับมา”
ในความมืดมน เหมือนล่องลอยอยู่กลางสุญญากาศ จุดสว่างเรืองๆ ที่เคลื่อนเข้าไปหาใกล้เข้าไปทุกทีเริ่มปรากฏชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เห็นเป็นแย้มที่ยิ้มทั้งน้ำตา “ย่าขอโทษนะลูก ย่าขอโทษ แต่กลับไปเถอะ กลับไป…อย่ามา…อย่ามา…” แย้มโบกมือเหมือนขอร้องให้กลับไป ก่อนจะหลุดออกไปอีกทางนึง
ในความมืด ปรากฏจุดสว่างขึ้นอีกจุด เมื่อเคลื่อนเข้าไปหาจนใกล้จึงเห็นเป็นอัมพร ที่ยิ้มให้อย่างเมตตา “ที่นี่มันมืดมาก หนาวมากด้วย กลับไปเถอะลูก ยังไม่ถึงเวลาที่เราจะได้เจอกัน …ลูกยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะลูก การมีชีวิตอยู่ไม่ใช่ความทุกข์ ถ้าลูกหายใจด้วยความรัก” อัมพรเหมือนเอื้อมมือเข้ามาหา
หทัยรัตน์ ระพีพรรณ พยาบาลกำลังรุมช่วยชีวิตด้วยการปั๊มหัวใจ ระพีพรรณปั๊มหัวใจจนหมดแรง ต้องขยับถอยออกให้หทัยรัตน์เข้าไปปั๊มแทน
เสียงระพีพรรณแว่วๆ ไกลๆ เหมือนอยู่กันคนละมิติ “เครื่องช็อตไฟฟ้าสแตนด์บาย ไหวมั้ยรัตน์”
หทัยรัตน์กัดฟันทั้งน้ำตา “กลับมาสิยุทธ กลับมา ได้ยินรัตน์ไหม รัตน์บอกให้กลับมา”
ยงยุทธนิ่งหน้าซีดไม่มีสัญญาณชีพ ร่างนั้นสั่นสะเทือนตามแรงปั๊มหัวใจ ยงยุทธยืนมองร่างตัวเองอย่างไร้ความรู้สึก มองระพีพรรณ หทัยรัตน์ แล้วค่อยๆ ถอยออกไป
หน้าห้อง ธนานั่งร้องไห้อยู่อย่างเจ็บปวด เจ็บใจ ปวริศ ลลดา รีบวิ่งเข้ามา วิญญาณยงยุทธหยุดมองจนปวริศ-ลลดา วิ่งผ่านเลยเขาไป ยงยุทธเดินจากมา
เสียงหนึ่งที่ค่อยๆ ดังแทรก และชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ คือเสียงสวดมนต์ อิติปิโสของอ่ำ ยงยุทธหยุดเดินแล้วค่อยๆ หันกลับมา…เขาได้ยินเสียงสวดมนต์ชัดเจนมาก ตามด้วยเสียงเคาะกังสดาลใสกริ๊ง