บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 28 (ตอนจบ) หน้า 16
ประยูรเดินออกมามองปวริศที่นั่งเคลียร์งานที่ขนมาทำที่บ้าน
“วันนี้ไม่ออกไปหาแฟนรึไง”
“ห่างๆ กันบ้างก็ดีครับคุณพ่อ”
“ทะเลาะกันรึไง”
“เปล่าครับ…” ปวริศไม่อยากเล่าอะไรมากไปกว่านี้ พ่อจะเสียใจเปล่าๆ
ประยูรรู้สึกได้ถึงความทุกข์ของลูก “จะให้พ่อไปสู่ขอให้เลยไหมล่ะ”
“ผมกับระพีคุยกันแล้วครับคุณพ่อ ก็อยู่กันไปแบบนี้เรื่อยๆ ก็มีความสุขดีครับ” ประยูรนิ่งงัน “ความรักคงไม่จำเป็นต้องจบลงด้วยการแต่งงานเสมอไปใช่ไหมครับพ่อ”
ประยูรทั้งที่เห็นด้วยแต่ก็อดสงสารลูกไม่ได้
“ผมอยากรู้อย่างเดียวครับคุณพ่อ น้าอุไรเขาโกรธเกลียดคุณย่ามากจนพาลมาถึงผมขนาดนี้เลยเหรอครับ”
ประยูรตัดสินใจ “ย่าเราแค่เป็นจุดเริ่มต้นเท่านั้น…ทั้งอาพะยอมทั้งพ่อเอง ก็มีส่วนทำลายชีวิตน้าอุไรเขา”
ปวริศประหลาดใจไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน “มันเป็นเรื่องน่าละอาย พ่อเองก็ไม่เข้าใจว่าตอนนั้นทำเข้าไปลงได้ยัง ถึงวันนี้ ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว พ่อเสียใจนะที่บาปกรรมมันต้องตกมาถึงลูกด้วย”
ระพีพรรณดูแลการทำกายภาพบำบัดให้ลือพงษ์ในการฝึกเดินด้วยตัวเอง “อีกนิดนึงค่ะพ่อ แข็งใจอีกนิดค่ะ”
ลือพงษ์กัดฟันเหมือนทนลากของหนักเพราะขาทั้งสองข้างแทบไม่มีความรู้สึก ระพีพรรณเอื้อมมือมาเพื่อให้คว้าจับ ลือพงษ์กัดฟัน ต่อสู้กับความพยายามของตัวเอง มือลือพงษ์ที่ยื่นออกไปสุดแขน คว้าถึงมือระพีพรรณ…
“เก่งมากเลยค่ะพ่อ”
“ขอบใจนะลูก ขอบใจมาก”
“ชัย”
“ครับพี่ระพี”
“ชัยต้องบังคับพ่อให้ฝึกอย่างนี้ทุกวันให้ได้นะ” ระพีพรรณส่งต่อมือลือพงษ์ให้ชัย
“ครับพี่”
“ชัยมันบังคับพ่อไม่ได้หรอก”
“อ้าว”
“พ่อจะพยายามบังคับตัวเอง พ่อจะไม่ยอมแพ้ให้ลูกต้องเหนื่อยเปล่าหรอก…ยังไงก็ต้องเดินให้ได้”
ระพีพรรณยิ้มสบายใจ แล้วเดินออกมาหาพะยอมที่ยืนดูอยู่มุมนึงเงียบๆ “ระพีว่า เราไม่ต้องพึ่งปาฏิหาริย์หรอกนะคะ น้าพะยอม พ่อใจสู้ขนาดนี้ อีกไม่นานต้องเดินได้คล่องแน่ค่ะ”