บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 17 หน้า 3
“หนูไม่รู้ค่ะ แต่ได้ยินมาว่าเขาคิดดอกถูกกว่าของเรามาก”
“ช่างหัวมัน” แย้มเริ่มนับเงินใหม่
“แต่ทำยังงี้ มันเท่ากับแย่งลูกค้ากันนะคะ”
“มันไม่มีปัญญามาล้มกูหรอก ใครมันสายป่านยาวเท่าอีแย้ม ไม่มีหรอกโว๊ย แล้วถ้าอีหน้าไหนมันเลิกกู้กะกู วันหน้าอย่าได้มากราบตีนขอร้องกูอีกทีเดียวนะมึง” แย้มนับเงินไม่สำเร็จเพราะหงุดหงิด โยนเงินทุกปึกใส่กระเป๋า หมดอารมณ์จะนับ
สุดาสมหวัง แต่ทำไม่รู้ไม่เห็น
ลือชัย เพิ่งกลับเข้ามาในบ้าน...ไฟปิดมืด จึงเอื้อมมือไปเปิดไฟ ถึงได้เห็นพะยอมนั่งอยู่มุมนึง รออยู่
“แกไปไหนมา กลับเอามืดค่ำยังงี้ทุกวัน”
“บ้านเพื่อน”
“วันนี้ ผอ.วิทยาลัยแก เขาเรียกแม่ไปพบ”
“น่าเบื่อ”
“แกกำลังจะหมดสิทธิ์สอบ เพราะเวลาเรียนไม่ครบ”
“ไม่ให้สอบก็ไม่สอบ”
“ตั้งใจเรียนหน่อยไม่ได้รึไง เกรดแกร่อแร่ขนาดนี้ วันข้างหน้าจะไปทำมาหากินอะไรได้”
“ผมก็ตั้งใจแล้ว แต่มันได้แค่นี้ แม่จะเอาอะไรนักหนา...น่าเบื่อ” ลือชัยเดินหนี ขึ้นข้างบน
พะยอมตาม “ลือชัย...ลือชัย”
ลือชัยจะเปิดประตูเข้าห้องตัวเอง พะยอมตามมาติดๆ คว้าแขนไว้ “แกติดยารึเปล่า รับมาซะดีๆ”
“ไม่ได้ติด” ลือชัยสะบัดออกอย่างแรง
พะยอมน้ำตาทะลักออกมาทันที เพราะอั้นเอาไว้นาน “แม่ไม่อยากบอกกับลูกหรอกนะว่าแม่อายเขา ที่มีลูกไม่รักดี แต่แม่ไม่คิดว่าลูกจะไม่รักตัวเองถึงขนาดนี้”
ลือชัยชะงักเหมือนกันที่เห็นน้ำตาแม่ “แค่บุหรี่น่ะแม่”
“แต่หน้าแกมันไม่ใช่แค่บุหรี่ ติดกาว กัญชา ยาม้าด้วยรึเปล่า”
“ไปกันใหญ่แล้วแม่ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”
“แล้วมันขนาดไหนล่ะ มันถึงขั้นไหนแล้ว ต้องรอให้ลงแดงตายก่อนรึไง แม่ถึงจะรู้ความจริง ว่าอะไรเป็นอะไร”
“คิดมากน่าแม่ เด็กสมัยนี้ ใครๆ เขาก็เป็นยังงี้ทั้งนั้น”