บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 17 หน้า 4
“ลือชัย...ลูกรักแม่บ้างไหม”
“แม่ถามอะไรยังงั้น”
“พ่อแกเขาไม่รักแม่คนนึงแล้วแต่แม่ทนได้ แต่นี่ ลูกไม่รักตัวเองไม่รักแม่ แล้วแม่จะหวังฝากผีฝากไข้กับใครเขาได้ แม่มีลูกชายคนเดียว ใครๆก็ว่าหวังพึ่งได้ยาก แต่แม่ก็ไม่เคยเลี้ยงลูกมาหวังพึ่ง แม่อยากเห็นลูกเอาชีวิตตัวเองให้รอด วันไหนไม่มีพ่อไม่มีแม่ ลูกต้องอยู่ได้ ต้องรักษาสมบัติของพ่อแม่ไว้ได้ ไม่ใช่มาหมดกับยาเสพติดอย่างนี้”
“แม่คิดมากไม่เข้าเรื่องเลย” ลือชัยเข้าห้อง ปิดประตูโครม ใส่หน้าพะยอม
พะยอมหัวใจแทบสลาย...น้ำตาร่วงพรู
ประตูบริษัทถูกเปิดออก ลือพงษ์โอบเด็กสาวพาออกมาส่ง เด็กสาวอิดออด กอดอ้อนออเซาะ ไม่ยอมไปซะที ลือพงษ์หยิบเงินออกมายื่นให้อีก เด็กสาวรับเงินแล้วหอมแก้มลือพงษ์ แล้วเดินออกไป ลือพงษ์จะกลับเข้าข้างใน แต่ต้องชะงัก เมื่อเห็นพะยอมก้าวลงจากรถรถยนต์ที่จอดอยู่เยื้องๆ หน้าตึก
“จะมา ทำไมไม่โทรมาก่อน”
“โทรมาก่อนแล้วจะได้เห็นอะไรดีๆ เหรอ”
“เห็นแล้ว มันมีอะไรดีขึ้นไหมล่ะ”
“มาเรื่องลูก”
“มีอะไร”
“สงสัยว่ามันจะติดยา”
“ยาอะไร”
“ไม่รู้...มันไม่ยอมรับ ผลการเรียนตกต่ำ ขาดเรียน โรงเรียนจะไล่ออกอยู่แล้ว”
“มันไม่รักเรียนก็ไม่ต้องให้มันเรียน”
“ฉันมาให้ช่วยกันคิดแก้ปัญหา ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ”
“ให้มันออกมาช่วยงานที่นี่ เป็นเด็กรถ”
“พี่บังคับมันได้ด้วยเหรอ”
“ก็เพราะแม่มันให้ท้ายมาตลอดไง แล้วเป็นไง ใจดีมากก็เสียคน”
“ฉันมีลูกคนเดียว ไม่ตามใจมันแล้วจะตามใจใคร”
“งั้นก็ตามใจให้ถึงที่สุด ไม่ต้องมาฟ้อง”
“รู้ยังงี้ ฉันไม่มาให้เสียเวลา” พะยอมจะกลับไปที่รถ
“แล้วจะให้ทำยังไง”