บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 3 หน้า 9
“ผมไม่ใช่คนที่นี่ ผมไม่กลัวหรอกครับ น้าคำปอง บ้านเมืองมีขื่อมีแป กำนันแย้มจะใหญ่แค่ไหน ก็ทำตัวอยู่เหนือกฎหมายไม่ได้”
คำแก้วเตือน “ที่นี่ดอนไม้ป่านะคุณ กฎบัตรกฎหมายอย่าหวังเลยจะใช้กับคนที่นี่”
“พวกคุณยอมกันได้ยังไง ถูกกดขี่แบบนี้ ทำไมไม่มีใครแจ้งทางการ”
คำแก้วอธิบาย “ไม่มีใครอยากหาเหาใส่หัว หาเรื่องใส่ตัวกันหรอก”
“อีกหน่อยคุณอยู่ๆ ไปก็จะรู้เอง” คำปองพูดทิ้งท้าย
ทศพลไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีการปกครองของที่นี่สักเท่าไรนัก
กำนันแย้มรู้เรื่องจากลูกชายก็โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง “อะไรนะ ! ไอ้พวกคนเมืองมันยังกล้าลอยหน้าอยู่ในดอนไม้ป่าอีกรึ”
“ใช่จ้ะพ่อ หนำซ้ำมันยังทำกร่างอวดเบ่งในหมู่บ้านเราด้วย ทำแบบนี้มันหยามหน้ากันชัดๆ”
กำนันแย้มร้อนใจ “คำทำนายของหมออ่วมกำลังจะกลายเป็นจริง พวกคนเมืองจะนำความหายนะมาสู่พวกเรา”
เลื่องยุส่ง “ใกล้วันเกิดสุริยคราสเข้ามาทุกที เห็นทีคงปล่อยพวกมันไว้ไม่ได้”
“ในเมื่อเตือนดีๆ ไม่เชื่อ มันก็ต้องใช้ไม้แข็ง ไอ้เลื่อง ไอ้เดี่ยว ไอ้ทัพ ข้ามีงานให้พวกเอ็งทำ” กำนันแย้มยิ้มมุมปาก มีแผนการในใจ
กอเห็นลำเจียกกลับมาบ้านด้วยสภาพสะบักสะบอมก็เอ่ยถาม “ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวะ นังลำเจียก”
“ก็อีพวกผู้ดีตีนแดงตะแคงตีนเดินจากกรุงเทพน่ะสิพ่อ มันมายั่วโมโหฉันพูดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย”
“เรื่องผู้ชายอีกล่ะสิ”
“พ่อรู้ได้ยังไง ฉันยังไม่ทันเล่าเลย”
“เหอะ! น้ำหน้าอย่างเอ็งจะมีเรื่องอะไรนอกจากวิ่งแร่ไล่จับผู้ชาย นังลำเจียกเอ๊ย...เป็นสาวเป็นนางเพลาๆ มั่งเถอะวะ”
“ก็พ่อสอนฉันเองไม่ใช่เหรอ ว่าเป็นผู้หญิงสุดดีอยู่ที่ผัว ฉันก็เลยจะหาผัวคนกรุงหล่อๆ รวยๆ มาเป็นลูกเขยพ่อนี่ไง”
กอได้แต่ส่ายหน้า ระอาพฤติกรรมลำเจียก กอหันมาเห็นมะลิกับชบานั่งตาลอยคิดถึงผู้ชายอยู่ ทั้งๆ ที่หน้าบวมช้ำ “เอ้า ! แล้วนี่เอ็งสองคนถูกตบมาไม่เป็นเดือดเป็นแค้นมั่งเลยหรือไงวะ”
“มันคงเป็นโชคชะตาหรือว่าเป็นฟ้าลิขิตที่ทำให้เราสองคนได้มาเจอกันในวันนี้...” ชบาเพ้อ
“ตั้งแต่เกิดมา ฉันยังไม่เคยถูกใครถึงเนื้อถึงตัว ปากขยี้ปากขนาดนี้ เค้าต้องเป็นเนื้อคู่ฉันแน่ๆ...พ่อตากล้องยอดรัก...” มะลิเคลิ้มตาลอย
“เอาเข้าไป บ้าผู้ชายกันหมด ลูกกูคบเพื่อนแต่ละคนดีๆทั้งนั้น” กอกุมกะโหลก ปวดกบาล