บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 6 หน้า 11
“ข้าไม่ใช่เพื่อนเอ็ง !” เสียงเปรตงูในร่างรัตนาวดีตวาดลั่น
เจิดนภากระซิบพิมพ์พร “ยัยรัตน์อาการเหมือนเธอตอนถูกผีเข้าที่ปราสาทร้าง”
พิมพ์พรกล้าๆ กลัวๆ “แกเป็นใคร มาเข้าร่างเพื่อนฉันทำไม”
เปรตงูแอบอ้าง“ข้าคือ เจ้าแม่นาคี”
เจิดนภาตกใจ “เจ้าแม่นาคี!”
พิมพ์พรอ้อนวอน “เจ้าแม่ต้องการอะไรก็บอกมา ฉันจะหาไปถวายให้”
“ข้าต้องการชีวิตเพื่อนเอ็ง !” รัตนาวดีหัวเราะเสียงแหลม ก่อนหักคอตัวเองหันจนหมุนรอบดังกร๊อบบบบ... ล้มตึงขาดใจตาย
เจิดนภากรีดร้อง “ยัยรัตน์ !!!!”
พิมพ์พรกับเจิดนภาช็อคทำอะไรไม่ถูก ที่เห็นเพื่อนตายอย่างน่าสยดสยองต่อหน้าต่อตา
สุริยุปราคากำลังจะเต็มดวง เกิดพายุพัดกระหน่ำ ท้องฟ้ามืดมิด พัดข้าวของที่บูชากระจัดกระจาย คำแก้ววิ่งหนีออกมา ชาวบ้านตามดักคำแก้วที่ปากทางออกเทวาลัย ทำให้คำแก้วต้องแข็งใจย้อนกลับเข้าไปอีก กำนันแย้มนำเลื่อง กอ หมออ่วมกับพวกชาวบ้านวิ่งตามมาในเทวาลัย
กำนันแย้มสั่ง “แยกย้ายกันตามหาให้ทั่ว!”
“ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ก็ต้องจับตัวมันมาให้ได้” หมออ่อมสำทับ
คำแก้วมองเห็นพวกของกำนันแย้มแยกไปอีกทาง คำแก้วหลบที่มุมลับภายในเทวาลัย ค่อยๆ ยกมือลูบแก้มข้างซ้ายที่เริ่มตกสะเก็ดเป็นงูแล้ว คำแก้ววิ่งกระเซอะกระเซิงเข้ามาในปราสาทอันมืดมิด ที่แขนเริ่มตกสะเก็ดหยาบคล้ายหนังงูชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ คำแก้วเอามือรูปที่หน้านวลผ่องเริ่มเป็นเกล็ดหยาบลามขึ้นหน้า
“ไม่นะ... นี่ฉันกำลังจะกลายเป็นงูจริงๆ น่ะเหรอ”
เลื่องพาพวกชาวบ้านตามมา เห็นหลังคำแก้วไวๆ ในความมืด “คำแก้ว! นั่นเอ็งหรือเปล่า!” คำแก้วหันไปเห็นเลื่องกับพวกชาวบ้านตามมา รีบยันกายลุกขึ้นก่อนหนีหายเข้าไปในปราสาทอันมืดสนิท “เฮ้ย! ตามไป!” เลื่องตามคำแก้วไปอย่างไม่ลดละ
พวกของทศพลช่วยกันหอบโบราณวัตถุหนีถ้ำถล่มออกมาจนกระทั่งถึงถึงปากโพรงถ้ำ ทันใดนั้น งูใหญ่วัชระปราการก็โผล่ออกมาขวาง ชูคอท่าทางดุร้าย ขู่ผู้บุกรุกฟ่อๆ
“งู !” วันชนะร้องลั่น
งูเขียวเลื่อมประภัสร์กับฉัตรสุดาเลื้อยตามมาเหมือนจะมาห้ามงูวัชระปราการเอาไว้ไม่ให้ทำร้าย วันชนะผงะถอยกลัวงู ชนทศพลที่แบกเทวรูปเจ้าแม่นาคีอยู่จนล้ม ทำให้เทวรูปส่วนหัวตกลงกระแทกพื้น