บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 6 หน้า 12
ทศพลตกใจ “เฮ้ยยยย !!!!”หงอนตรงหน้าผากตกกระทกพื้นอย่างแรงจนหักกระเด็น บริเวณหงอนที่หักเกิดแสงเรืองวาบขึ้นมา “ไอ้นะ!!! ระวังหน่อยสิวะ”
วันชนะร้อนรน “งู!!! งูมันทำท่าเหมือนหวงสมบัติพวกนี้ว่ะ!!!!”
ทุกคนสายตาจับจ้องไปที่งูวัชระปราการ ทศพลสติดีกว่าเพื่อน “ทุกคนอยู่นิ่งๆ ไว้ อย่าขยับ”
ที่เทวรูปเจ้าแม่นาคี ดวงตาเรืองแสงขึ้นมาวาบหนึ่ง งูวัชระปราการ และงูเขียวทั้งสองมองไปยังเทวรูปเจ้าแม่นาคี ผงกหัวคำนับแล้วเลื้อยหนีไป
“มันไปแล้ว” สมมาตรโล่งอก
“ไม่น่าเชื่อ ไอ้พล แกสะกดงูได้ด้วยเหรอวะ” ประกิตแปลกใจ
“สัญชาตญาณงู ถ้าเราอยู่นิ่งๆ ไม่ทำร้ายมัน สักพักมันก็จะเลื้อยหนีไปเอง”
อาจารย์ทัศนัยหยิบหงอนที่หักออกมาจากเทวรูปมองอย่างเสียดาย ก่อนเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ ทศพลกับพวกช่วยกันยกเทวรูปออกจากโพรงถ้ำไป
วัชระปราการในร่างมนุษย์คุยกับเลื่อมประภัสร์และฉัตรสุดา
ฉัตรสุดาเอ่ย “อำนาจของสุริยคราส ทำให้ร่างของคำแก้วกลับคืนเป็นงูตามสัญชาติเดิม”
วัชระปราการรู้สึกเป็นห่วง “ข้าจักออกไปช่วยนาง”
“อย่า! ท่านวัชระปราการ!” เลื่อมประภัสร้องห้าม
“เจ้าห้ามข้าทำไม เลื่อมประภัส”
“หากท่านออกไป พวกมนุษย์ย่อมแตกตื่น จักยิ่งเป็นภัยแก่คำแก้ว”
ฉัตรสุดามีความหวัง “อีกไม่นาน เจ้าแม่ก็จักพ้นคำสาป กลับคืนเป็นนางพญานาคีกลับสู่วังบาดาลดังเดิม”
เลื่อมประภัสหันมาบอกฉัตรสุดา “เจ้ายังไม่รู้อีกรึ ฉัตรสุดา.... เจ้าแม่ตัดสินใจแล้วว่าจักเป็นมนุษย์ ไม่หวนกลับคืนเป็นพญานาคีอีก”
วัชระปราการขมวดคิ้ว ไม่อยากให้เจ้าแม่นาคีทรงลดตัวเองเป็นมนุษย์
คำแก้วหนีเลื่องจนหมดแรงล้มลง แข้งขาอ่อนเปลี้ย ที่ขาคำแก้วกำลังจะกลายเป็นหางงู คำแก้วกลัวแทบช็อค รู้สึกไม่ต่างจากงูที่กำลังจะลอกคราบ คำแก้วค่อยๆ ลอกคราบอย่างช้าๆ ตามสัญชาตญาณของงู คำแก้วตกใจที่เห็นขาตัวเองกลายเป็นงู จึงช็อคหมดสติไป ทันใดนั้น ร่างทิพย์ของเจ้านาคีก็ซ้อนทับกับร่างคำแก้วทันที เจ้าแม่นาคีนั่งสมาธิ กำหนดจิตแน่วแน่ ทำให้ร่างของงูขาวกลับคืนเป็นคนดังเดิม เกล็ดงูเลือนหายไป
คราสค่อยๆ คายดวงตะวันออก ความสว่างปรากฏขึ้นอีกครั้ง ทศพลกับพวกออกมาจากโพรงปากถ้ำพอดี รอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด