บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 6 หน้า 13
อาจารย์ทัศนัยตรวจจำนวนนักศึกษา “ทุกคนปลอดภัย ไม่มีใครเป็นอะไรนะ”
วันชนะเหนื่อยลิ้นห้อย “แค่เกือบตายน่ะครับอาจารย์”
เชษฐ์ย้อน “เกือบตายก็ยังดีกว่าเกือบรอดนะเว้ย”
สมมาตรเงยหน้ามองฟ้า “สุริยุปราคาคลายแล้ว”
ทศพลเอะใจ “เสียงดนตรีก็เงียบไปด้วย พิธีบวงสรวงคงเสร็จสิ้นแล้ว”
“เสียดาย ไอ้พลเลยพลาด อดเห็นสาวๆ ดอนไม้ป่ารำถวายเจ้าแม่นาคี” วันชนะแซว
“ทำไมฉันต้องอยากเห็นด้วย ฉันไม่ใช่พ่อไก่แจ้เหมือนแกนะเว้ย”
“ผู้ชายไม่เจ้าชู้ก็เหมือนงูไม่มีพิษโว้ย”
ประกิตท้วง “เกือบถูกหินทับเป็นผีเฝ้าถ้ำ พวกแกยังมีแก่ใจคุยกันเรื่องผู้หญิงอีกเหรอ”
“ยังดีที่ขนสมบัติพวกนี้ติดมือออกมาได้ เฮ้ยยย !!” วันชนะมองสมบัติโบราณที่ตนเองขนออกมา ทั้งพวกเครื่องสำริด และทองเหลืองต่างกลายเป็นหินหมด เช่นเดียวกับประกิต สมมาตร และเชษฐ์ “กลายเป็นหินได้ยังไงวะ”
ประกิตอึ้ง “ของฉันก็เหมือนกัน”
สมมาตรตะลึง “นี่พวกเราตกใจจนลนลานหยิบผิดหยิบถูก คว้าเอาหินพวกนี้ออกมาจากถ้ำแทนสมบัติโบราณที่ขุดเจอเหรอวะ”
เชษฐ์อธิบาย “บางทีอาจเป็นอำนาจลี้ลับที่ไม่ต้องการให้พวกเราเอาของมีค่าพวกนั้นออกมาก็เป็นได้”
ประกิตสยองรีบโยนหินพวกนั้นทิ้งทันที ยกมือไหว้ขอขมาท่วมหัว “ลูกช้างผิดไปแล้ว ยกโทษให้ลูกช้างด้วยเถอะ” ทศพลยังคงกอดเทวรูปเจ้าแม่นาคีไว้แน่น หวงแหน ประกิตเหลือบไปเห็นเข้า “ทำไมเทวรูปของแกไม่เห็นกลายเป็นก้อนหินเลยวะ”
วันชนะตบกบาลประกิต “เทวรูปเป็นหินอยู่แล้ว จะกลายเป็นหินอีกได้ยังไงล่ะ ไอ้บื้อ”
ทศพลเสนอ “ผมว่าเราเอาเทวรูปนี่กลับไปไว้ที่พักเราก่อนดีมั้ยครับอาจารย์ ก่อนที่พวกชาวบ้านจะมาพบเข้า”
อาจารย์ทัศนัยเห็นด้วย “ก็ดีเหมือนกัน ระวังอย่าให้พวกกำนันแย้มเห็นเป็นอันขาด ไม่งั้นพวกเราอยู่ไม่เป็นสุขแน่”
ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน ช่วยทศพลยกรูปปั้นเจ้าแม่นาคีแบกกลับเถียงนา ทศพลหันหลังกลับไปมองที่ปราสาท หวังจะได้เห็นคำแก้วที่มารำถวายเจ้าแม่นาคีสักครั้ง ทศพลเห็นเจ้าแม่นาคีในชุดนางพญาเต็มยศ ยืนมองด้วยสายตาเปี่ยมด้วยความเสน่หา
“คำแก้ว...” ทศพลยิ้มเพ้อๆ
ทุกคนหันไปมองแต่ไม่เห็นใครยืนอยู่
“ไหนวะ ฉันไม่เห็นใครสักคน” ประกิตพยายามเพ่งมอง
“แต่เมื่อกี้ฉันเห็นคำแก้วยืนอยู่ตรงนั้น”
วันชนะแซว “ปากบอกว่าไม่สน แต่ถึงกับละเมอเพ้อหาลูกสาวน้าคำปองเลยเหรอวะ”
“เรารีบไปกันเถอะ ถ้าพวกกำนันแย้มมาเห็นเข้าจะเป็นเรื่อง” อาจารย์ทัศนัยตัดบท