บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 6 หน้า 14
ทศพลยังคาใจ ภาพคำแก้วยังติดตา มั่นใจว่าไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ
เจ้าแม่นาคียืนมองอยู่ที่ระเบียงปราสาท “ข้าจักทำให้เจ้าจดจำเรื่องราวระหว่างเราให้ได้ ไชยสิงห์” เจ้าแม่นาคีมองทศพลด้วยความรักใคร่ผูกพัน
เดี่ยวกับทัพแอบอยู่หลังพุ่มไม้เห็นพวกของทศพลแบกรูปปั้นออกมาจากด้านหลังเทวาลัย
เดี่ยวโวยวาย “ฉิบหายแล้ว ! ไอ้พวกคนเมืองมันมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“ต้องรีบไปบอกลุงกำนัน”
“ถ้าลุงกำนันรู้เข้า เราสองคนคอขาดแน่”
“แต่พวกมันเข้าไปขโมยของในเทวาลัยเจ้าแม่นะโว้ย” เดี่ยวเริ่มเห็นด้วยกับทัพ ร้อนใจ ทัพพูดย้ำ “ถ้าคำทำนายของหมออ่วมเป็นจริง พวกมันจะนำความพินาศย่อยยับมาให้หมู่บ้านของเรา”
เดี่ยวยิ่งร้อนรน ตัดสินใจว่าจะบอกกำนันแย้มดีหรือไม่
ทางด้านชาวบ้านจับกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์เซ็งแซ่ หลังจากที่ตามหาคำแก้วไม่พบ
คำปองเถียงคอเป็นเอ็นแทนลูก “คำแก้วมันเป็นลูกฉันกับพี่เคน จะเป็นงูเป็นเงี้ยวไปได้ยังไง”
“ถ้าลูกเอ็งไม่ได้เป็น ตอนเกิดสุริยคราส ทำไมต้องวิ่งหนีด้วยล่ะ” กำนันแย้มพยายามจับผิด
ลำเจียกใส่ไฟ “ฉันเห็นกับตา! นังคำแก้วมันกำลังจะกลายร่างเป็นงู! งูที่กำลังจะลอกคราบ! พูดแล้วฉันยังขยะแขยงไม่หาย”
“ฉันเลี้ยงนังคำแก้วมาตั้งแต่เกิด ถ้ามันเป็นงูก็คงเป็นไปตั้งนานแล้ว”
กอซัก “19 ปีก่อน เกิดสุริยคราส เจ้าแม่นาคีนำบริวารงูออกอาละวาดเข่นฆ่า ชาวบ้านตายหมด ไอ้เคนผัวเอ็งก็ตาย แต่ทำไมเอ็งกับลูกถึงรอดมาได้”
คำปองเอ่ยตอบกอ “เพราะฉันมีศรัทธา ไม่เคยคิดร้ายต่อเจ้าแม่นาคี”
“ลูกเอ็งเกิดในวันที่เจ้าแม่เรืองฤทธิ์ ข้าจะบอกให้ทุกคนรู้เอาไว้ว่านังคำแก้วมันเป็น....”
ทันใดนั้น คำแก้วก็แหวกชาวบ้านเข้ามากลางวงพอดี “เป็นอะไรเหรอจ๊ะ” หมออ่วมพูดได้ไม่เต็มปาก เพราะเข้าใจว่าคำแก้วจะกลายร่างเป็นงูไปตลอดชีวิตแล้ว “เอ้า ! ฉันเป็นอะไรก็พูดไปสิลุงอ่วม ทุกคนเขาอยากรู้ มัวแต่อมพะนำเขาจะหาว่าลุงอ่วมเป็นหมอดูหมอเดา คนเขาจะสิ้นนับถือ” คำแก้วเหน็บ
“นังคำแก้ว !” หมออ่วมเจ็บใจ พวกชาวบ้านมองคำแก้วเป็นตาเดียวกัน ท่าทางเธอไม่หวั่นไหว กล้าเหนือกว่าสาวดอนไม้ป่าทั่วไป“ข้าแก่จนหัวหงอกแล้ว เรื่องยังไม่กระจ่าง ข้ายังเปิดเผยไม่ได้”
“ถ้างั้นเรื่องฉันเป็นครึ่งคนครึ่งงูก็แค่นิทานหลอกเด็กน่ะสิ ระวังนะลุงอ่วม ปั้นน้ำเป็นตัว ระวังเถอะจะถูกถอนหงอกหมดหัว”
“อีคำแก้ว!!!” หมออ่วมโกรธจัดจนตัวสั่นเทิ้ม แต่ทำอะไรคำแก้วไม่ได้