บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 6 หน้า 15
“แต่ฉันเห็นที่แขนแกมีเกล็ดเหมือนหนังงู” ลำเจียกหาทางจับผิดคำแก้ว
คำแก้วถลกแขนเสื้อขึ้นพิสูจน์ให้ชาวบ้านทุกคนเห็น “แล้วไหนล่ะ เกล็ดงูที่เธอว่า”ลำเจียกอารมณ์เสีย ไม่มีหลักฐาน “ถ้าไม่มีหลักฐานก็อย่ามาสาดน้ำลายกล่าวหากันพล่อยๆ ไม่อย่างงั้น ฉันไม่ไว้หน้าแน่ ทั้งหัวหงอกหัวดำ”
หมออ่วมกับกำนันแย้มจ้องคำแก้วตาเขม็ง เสียหน้าที่โดนฉีกหน้าต่อหน้าชาวบ้าน
ระหว่างทาง คำแก้วกับคำปองเดินกลับบ้านด้วยกัน
“ตอนรำถวายเจ้าแม่นาคี ทำไมอยู่ๆ เอ็งก็วิ่งพรวดพราดออกไปอย่างนั้น”
คำแก้วคิดถึงเหตุการณ์ตอนที่กำลังจะลอกคราบตอนที่อยู่ในเทวาลัย แต่พยายามกลบเกลื่อน ถึงแม้ว่าตัวเองจะสงสัยก็ตามที “ก็ฉันบอกแม่แล้วไง ว่าฉันหน้ามืดจะเป็นลม ถ้ารำต่อไป ฉันคงต้องลงไปนอนกองอยู่ตรงนั้น ขายหน้าเค้าเปล่าๆ”
“แต่พวกชาวบ้านเขาคิดว่าเอ็งหนี ทำให้พิธีแตก”
“คนมีปากก็พูดไป ใครจะคิดยังไงก็ช่าง อยากถูกไอ้หมอดูเจ้าเล่ห์สนตะพายก็เชิญ มีอย่างที่ไหน คนจะกลายร่างเป็นงู โกหกทั้งเพ”
“เอ็งเป็นเด็กก็ไม่น่าไปลอยหน้าตีฝีปากกับหมออ่วมเขาอย่างนั้น ชาวบ้านเขาจะหาว่าแม่ไม่สั่งสอน”
“แม่ก็บอกเขาไปสิว่าแม่สอนแล้ว แต่ฉันไม่จำเอง”
คำปองระอาในความหัวดื้อของคำแก้ว
พวกของทศพลแบกรูปปั้นเจ้าแม่นาคีมาถึงเถียงนา
“เอาไปไว้ข้างในก่อน ค่อยๆ ล่ะ” อาจารย์ทัศนัยสั่ง
พวกของทศพลค่อยๆ ยกรูปปั้นเข้าไปไว้ในเถียงนา
ทศพลจ้องรูปปั้นนั้น ใบหน้าละม้ายคล้ายคำแก้ว “สวยเหลือเกิน ขนาดเป็นรูปปั้นยังงดงามไม่มีที่ติ”
“ถ้าไอ้นะไม่ซุ่มซ่ามชนไอ้พลจนหล่นซะก่อน หงอนตรงหน้าผากก็คงไม่หัก”
วันชนะเถียง “ก็ตอนนั้นฉันตกใจนี่หว่า งูอะไรดุชะมัด ขู่ฟ่อๆ ไม่กลัวคนเอาซะเลย”
“กลับกรุงเทพเมื่อไหร่ ครูจะให้ช่างเก่งๆ ของทางกรมศิลป์ฯเอาหงอนติดเทวรูปให้เหมือนเดิม” อาจารย์ทัศนัยกล่าว
แววตาเทวรูปเรืองวาบขึ้นมาคล้ายไม่พอใจ
“ไม่มีหงอนผมว่าก็สวยไปอีกแบบ” ทศพลสีหน้าชื่นชม
อาจารย์ทัศนัยตัดบท “เอากระสอบคลุมเอาไว้ก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า”
เชษฐ์รีบเอากระสอบคลุมไว้ อำพรางไม่ให้คนอื่นเห็น
ทันใดนั้น เจิดนภาก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา “อาจารย์คะ แย่แล้วค่ะ” เจิดนภาหน้าซีด ปากสั่น พูดไม่ออก