บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 4 หน้า 11
คำปองแย้ง “ไม่มีใครในดอนไม้ป่าออกไปไหนกลางค่ำกลางคืนกันหรอก มันอันตราย”
ทศพลสงสัย “ที่นี่มีโจรผู้ร้ายชุกชุมเหรอครับ น้าคำปอง”
“ไอ้คนน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ “สิ่งที่มองไม่เห็น” มันน่ากลัวกว่า”
ทศพลสงสัย สิ่งที่มองไม่เห็น หมายถึงอะไรกันแน่
คำแก้วแอบมองจากในห้องรู้เรื่องที่รัตนาวดีหายตัวไป ก็นึกถึงสิ่งที่ตัวเองฝัน “ความฝัน? หรือว่ามันจะเป็นความจริง ?” คำแก้วรู้สึกสับสน ก้ำกึ่งระหว่างความจริงกับความฝันอันเร้นลับ
อาจารย์ทัศนัยมาแจ้งความเรื่องคนหายกับกำนันแย้ม
“บอกแล้วไงว่าผมไม่รับแจ้งความ!”
อาจารย์ทัศนัยหัวเสีย “ลูกศิษย์ผมหายไปทั้งคน กำนันจะไม่ทำอะไรบ้างเลยเหรอ”
“ตอนนี้เพื่อนผมจะเป็นตายร้ายดียังไงมั่งก็ไม่รู้” วันชนะร้อนรนเป็นห่วงรัตนาวดี
“ผมเคยเตือนแล้วว่าให้อาจารย์รีบพาลูกศิษย์ออกไปจากที่นี่ ไม่อย่างงั้นผมไม่รับประกันความปลอดภัย แต่พวกคุณก็ไม่เชื่อ พอเกิดเรื่องขึ้นมา จะให้ผมรับผิดชอบอะไร” กำนันแย้มเอ่ยอย่างไร้เยื่อใย
“อย่างน้อยกำนันก็น่าจะส่งคนออกตามหา ไม่ใช่ทำทองไม่รู้ร้อนแบบนี้”
กำนันแย้มเอาไม้ตะพดชี้หน้าทศพล ตวาดลั่น “เอ็งจะให้ข้าไปตามหาที่ไหน เพื่อนเอ็งน่ะถูกผีลักซ่อน!”
พิมพ์พรเบ้ปากหันไปกระซิบกับเจิดนภา “ผีลักซ่อน เห๊อะ ! นิทานเด็กอมมือ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว”
“กำนันยังไม่ทันออกตามหาแล้วจะเจอได้ยังไง” สมมาตรเหลืออดโพล่งว่าไปบ้าง
“ต่อให้พลิกดอนไม้ป่า หาให้ตายก็หาไม่เจอ ถ้าเพื่อนเอ็งชะตายังไม่ถึงฆาต เดี๋ยวก็กลับมาเองแหละ”
“อ้าว ! แล้วถ้าเพื่อนผมไม่กลับล่ะครับ”
เลื่องหันมาตอบประกิต “ถ้าภายใน 3 วันนี้ยังไม่กลับก็แปลว่า....ไม่รอด !”
ทศพลกับพรรคพวกฮึดฮัด ไม่พอใจ จ้องพวกของกำนันแย้มตาเขม็ง แต่ทำอะไรไม่ได้
ที่แคร่ใต้ถุนบ้านคำปอง วันชนะหัวเสีย ทุบกำปั้นตัวเองระบายอารมณ์ “โธ่เว๊ย ! นี่มันเมืองคนเถื่อนหรือเปล่าวะเนี่ย”
ทศพลเสนอ “กำนันแย้มปฏิเสธที่จะช่วยตามหารัตนาวดี เราคงต้องพึ่งตัวเอง”
อาจารย์ทัศนัยเห็นด้วย “ผมเชื่อว่ารัตนาวดีจะต้องอยู่ที่ไหนสักที่ในดอนไม้ป่า”
สมมาตรครุ่นคิด “แล้วเราจะเริ่มต้นกันยังไงดีล่ะครับ ดอนไม้ป่าไม่ใช่เล็กๆ”
อาจารย์ทัศนัยวางแผน “เราจะแยกกันเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มแรก ผม เชษฐ์ และสมมาตร จะลองไปตามหาบริเวณปากทางเข้าหมู่บ้าน ส่วนกลุ่มที่สอง ทศพล วันชนะ ประกิต ให้ไปตามหาแถวๆ เทวาลัยท้ายหมู่บ้าน”