บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 4 หน้า 14
คนที่ฆ่างูคือนางแพน หรือรัตนาวดี ในชาตินี้ ยืนสีหน้าเลือดเย็น ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย “ตายเสียดายก็ดี!!!”
ซากงูที่ถูกฟันคอขาดจ้องหน้านางแพนด้วยความอาฆาตแค้นแม้จะตายไปแล้ว
รัตนาวดีในชาตินี้ รู้แล้วว่าทำกรรมอะไรเอาไว้ “แกเป็นงูตัวนั้น ฉันเคยฆ่าแก” รัตนาวดียกมือไหว้ปลกๆ ปากคอสั่นด้วยความตระหนก “อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันกลัวแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ แล้วฉันจะทำบุญกรวดน้ำไปให้” รัตนาวดีหลับตาสวดแผ่เมตตาเสียงสั่น ละล่ำละลัก น้ำหูน้ำตาไหล “สัพเพสัตตา อะเวราโหนตุ อัพพะยาปัชฌา โหนตุ.....”
รัตนาวดีสวดไปได้สักพัก เสียงผีร้ายเงียบหายไป ค่อยใจชื้น ลืมตาขึ้น ค่อยยิ้มออก
“กรี๊ดดดดดดด !!!!!” รัตนาวดีกรีดร้องก่อนสติขาดผึง สลบไป ท่ามกลางเสียงเสียงเล็กแหลมร้องวี้ดๆๆๆ ของเปรตงู
“ต้องรีบไปช่วย!” คำแก้วรู้แล้วว่าสิ่งที่ตนเห็นนั้นไม่ใช่ความฝัน หากแต่เป็นความจริงที่เห็นได้ด้วยนิมิตลี้ลับ “ตอนนี้รัตนาวดีอยู่ที่ไหน พาฉันไปที”
งูเขียวสองตัวเลื้อยนำทางคำแก้วไป คำแก้วรีบวิ่งตามงูเขียวทั้งสองตัวไปทันที
เจิดนภาผุดลุกผุดนั่งเป็นห่วงรัตนาวดี
เจิดนภาบ่นกับพิมพ์พร “ยัยรัตน์นะยัยรัตน์ จะรู้มั้ยนะว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วงขนาดไหน”
“เรียกร้องความสนใจล่ะสิไม่ว่า” พิมพ์พรเหลือบไปเห็นคำแก้วลงจากบันไดเรือน แล้วรีบวิ่งออกไปก็สงสัย “นังคำแก้วมันจะรีบไปตามควายที่ไหน”
เจิดนภาเดา “หรือว่า…มันจะไปหาทศพล!” พิมพ์พรคิดขึ้นมาได้ ลมหึงขึ้นหน้า จะตามคำแก้วไป เจิดนภาฉุดแขนพิมพ์พรเอาไว้ “เธอจะไปไหน พิมพ์ อาจารย์ทัศนัยสั่งให้รออยู่ที่นี่ไง”
“ปล่อย ! ฉันไม่มีวันยอมให้นังแมวขโมยมันแย่งพลไปจากฉัน” พิมพ์พรสลัดเจิดนภาจนหลุด แล้วรีบวิ่งตามคำแก้วไป
“ยัยพิมพ์ อย่าไป !” เจิดนภาละล้าละลัง ใจหนึ่งก็กลัวทัศนัย อีกใจหนึ่งก็เป็นห่วงพิมพ์พร ในที่สุดก็ตัดสินใจวิ่งตามไป
ทศพล วันชนะ ประกิต ตะโกนเรียกรัตนาวดีแถวๆ ธารน้ำตก
“รัตนาวดี ! คุณอยู่แถวนี้หรือเปล่า”
“วู้วววว !! ยัยรัตน์ !”
“ได้ยินพวกฉันมั้ย”
ทั้งสามป้วนเปี้ยนตะโกนหาใกล้ๆ ถ้ำที่รัตนาวดีถูกผีลักซ่อน