รีเซต

บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 4 หน้า 15

บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 4 หน้า 15
Pannaput_tvs
22 กันยายน 2559 ( 13:38 )
12M
2
นาคี ตอนที่ 4
17 หน้า

รัตนาวดีได้ยินเสียงตะโกนของทั้งสามคนหน้าถ้ำก็ได้สติ “ทศพล....วันชนะ...สมมาตร.... ฉันอยู่นี่” รัตนาวดีดีใจที่ได้ยินเสียงเพื่อน “ช่วยด้วย ฉันติดอยู่ในนี้ !”

ทันใดนั้นเปรตงูก็โผล่พรวดออกมา แล้วเอามือปิดปากรัตนาวดีเอาไว้ เปรตงูร้องวี้ดๆๆๆ รัตนาวดีน้ำตาไหลพราก อยากจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่มีเสียง

 

ทศพลหันควับเหมือนกับว่าทศพลจะได้ยินเสียงร้องของรัตนาวดี แต่ก็ไม่ได้ยิน “เราไปหาที่อื่นต่อกันเถอะ”

ทั้งสามเดินลุยน้ำไปตามหารัตนาวดีที่อื่นต่อ ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่กลับมองไม่เห็น

 

คำแก้ววิ่งลุยน้ำตามงูเขียวสองตัวไปยังถ้ำน้ำตก พิมพ์พรกับเจิดนภาวิ่งสะกดรอยตามคำแก้วไปอย่างไม่ลดละ

คำแก้ววิ่งมาถึงถ้ำน้ำตก ซึ่งไม่มีปากทางเข้า โขดหินปิดทางเอาไว้หมด คำแก้วหลับตาระลึกถึงเจ้าแม่นาคี ทันใดนั้นก็เกิดแสงสว่างบริเวณปากถ้ำ ภาพลวงตาที่เป็นโขดหินปิดปากถ้ำหายไป กลายเป็นปากถ้ำที่จะเข้าไปข้างใน คำแก้วรีบเข้าไปในถ้ำทันที

พิมพ์พรกับเจิดนภาเห็นคำแก้วหายเข้าไปในถ้ำ พอจะตามเข้าไปก็ไม่เห็นปากทางเข้าถ้ำเสียแล้ว

“นังคำแก้วมันหายไปไหนแล้ว” เจิดนภางง

“บ้าจริง ! เกือบจะตามมันทันอยู่แล้วเชียว” พิมพ์พรเจ็บใจ กวาดสายตามองหาคำแก้ว

 

คำแก้วเข้ามาในถ้ำน้ำตก เห็นรัตนาวดีนอนสลบไสลอยู่ก็รีบเข้าไปช่วย “รัตนาวดี!”

“คำแก้ว ช่วยฉันด้วย....”

คำแก้วรีบประคองรัตนาวดีที่อ่อนระโหยโรยแรงเนื่องจากอดข้าวอดน้ำจะออกจากถ้ำน้ำตก ทันใดนั้นนางเปรตงูก็เข้ามาขวางทางออกเอาไว้ รัตนาวดีกลัวตัวสั่นระรัว กอดคำแก้วไว้แน่น ผิดกับคำแก้วที่ดวงตาแข็งกร้าว เปี่ยมด้วยจิตตานุภาพ

คำแก้วสั่ง “หลีกไป!” เปรตงูไม่ยอมหลีก ร้องวี้ดๆๆๆ ด้วยความกราดเกรี้ยว แกว่งมือเท่าใบลานไปมา คำแก้วหันไปบอกรัตนาวดี “รัตนาวดีหลับตา ฉันจะพาเธอออกไปเอง”

รัตนาวดีหลับตาปี๋ คำแก้วจูงมือรัตนาวดีจะพาหนีออกไป เปรตงูกระโดดเข้าไปหมายจะขย้ำคำแก้ว ร่างคำแก้วเปล่งแสงเรืองวาบขึ้น ทำให้ร่างเปรตงูกระเด็นออกไป คล้ายถูกถีบอย่างแรง คำแก้วงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทันใดนั้น ก็มีสายลมพัดวูบหนึ่งเข้ามาปะทะร่างคำแก้วอย่างแรง เจ้าแม่นาคีเข้าสวมร่างคำแก้วทันที ร่างเจ้าแม่นาคีโปร่งแสงซ้อนทับร่างคำแก้วลางๆ เหมือนเป็นอีกภาคหนึ่ง ดูสวยสง่าน่าเกรงขาม

“ปล่อยนางไปซะ ทุกชีวิตล้วนมีกรรมเป็นเครื่องลิขิต เจ้าไม่มีสิทธิ์จะเอาชีวิตใครทั้งนั้น”

“ข้าหิว ข้าทรมานเหลือเกิน อยากไปผุดไปเกิด นังเด็กนี่ มันเคยทำกรรมกับข้าไว้ ชะตามันขาดแล้ว มันจะต้องเป็นตัวตายตัวแทนของข้า” เปรตงูเอ่ยบอก


17 หน้า