บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 4 หน้า 7
“ฉันไปทำอะไรให้ งูเจ้าแม่ถึงได้จะมาเอาชีวิตฉัน”
“เอ็งต้องระวังตัวไว้ให้ดี ถ้าไม่จำเป็นอย่าออกไปไหนกลางค่ำกลางคืนเด็ดขาด โดยเฉพาะ... บ้านนังคำแก้ว!”
กอเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากลกับคำแก้วมากขึ้นทุกที
ทศพลกับพรรคพวกยกโขยงกันมาที่บ้านสัปเหร่อคงที่กระต๊อบไม้โกโรโกโสตั้งอยู่ท่ามกลางหลุมศพเต็มพรืดไปหมด ต้นไม้ใหญ่ไหวซู่ดูแล้วน่าขนหัวลุก
“แน่ใจเหรอวะว่าที่นี่” ประกิตถาม
ทศพลมองซ้ายมองขวา “ลำเจียกบอกว่าบ้านสัปเหร่อคงอยู่ท้ายป่าช้าก็มีแค่หลังนี้หลังเดียว”
“บรื๋ออออ... ดูสภาพแล้วเหมือนบ้านผีสิงมากกว่า” วันชนะขนลุก
ทันใดนั้นเสียงตุ๊กแกร้องดัง ตั๊บแกๆ ประกิตสะดุ้งโหยง โดดขึ้นไปอยู่บนหลังวันชนะ “เหวอ !! เสียงนั่น !!!”
“ก็แค่ตุ๊กแก กลัวไปได้ วัดที่ฉันอยู่มีตั้งหลายตัว” เชษฐ์ไม่ตกใจ
ประกิตย้อน “ฉันไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับไอ้ตัวพวกนี้เหมือนแกนี่หว่า หลวงปู่”
“ฉันตากผ้าไว้ ลืมเก็บ ไปก่อนนะ” สมมาตรจะเห็นท่าไม่ดีจะรีบชิ่งหนี
แต่วันชนะคว้าคอเสื้อเอาไว้ “ไม่ต้องเลยไอ้มาตร เสื้อผ้าแกถูกเผาหมดแล้ว จะมีที่ไหนให้ตาก”
สมมาตรหน้าตูม ถูกจับได้ บ่มงึมงำไม่มีเสียง.... “เสือกรู้ทัน !”
ทันใดนั้น ประตูไม้บ้านสัปเหร่อคงก็ค่อยๆ เปิดช้าดังแอ๊ดดดดด.....
ประกิตถึงกับกลืนน้ำลายเอื๊อก ปากคอสั่น “คนหรือผีวะนั่น !”
สัปเหร่อคงค่อยๆ เดินกะย่องกะแย่งออกมา ชูโป๊ะตะเกียงขึ้นมาส่อง ตะโกนเสียงตะคอก “พวกเอ็งมาหาใคร !”
สัปเหร่อคง ใบหน้ายับย่น ผมเผ้ากระเซิงน่ากลัวยิ่งกว่าผี
ที่แคร่หน้าบ้าน สัปเหร่อคงสูบบุหรี่ขี้โยอัดเข้าปอดอยู่แทบสำลัก “ตายโหง ! นี่พวกเอ็งจะให้ข้าขุดศพคนที่ถูกงูกัดตายขึ้นมาน่ะรึ ?”
“ใช่ครับ เราต้องเอาศพแกกลับไปทำพิธีที่กรุงเทพ” ทศพลเอ่ยบอก
“ไม่ได้ ! คนของคุณเอาชีวิตเซ่นสังเวยเจ้าแม่นาคีแล้ว ต้องเป็นบริวารรับใช้เจ้าแม่ที่นี่ จะย้ายศพไปที่อื่นไม่ได้ ถ้ากำนันรู้เข้าต้องเอาข้าตายแน่ๆ”
“โธ่ ! ตาคง ! ก็อย่าให้กำนันแกรู้สิ ฉันไม่พูด ตาไม่พูด แกจะรู้ได้ยังไง” วันชนะอ้อนวอน
“ข้าไม่เคยเปิดหีบศพที่ลงหลุมฝังไปแล้วมาก่อน มันผิดประเพณีโว้ย”
“ไม่เคยก็เคยซะสิตา ชีวิตจะได้มีอะไรแปลกใหม่ ไม่ซ้ำซากจำเจ” ประกิตเอ่ยกวนๆ
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิวะ”
ทศพลตัดสินใจยื่นแบงค์ร้อยให้สัปเหร่อคง “ผมให้ลุงร้อยนึง ถือว่าเป็นสินน้ำใจ”