บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 17 หน้า 17
บุญส่ง กำนันแย้ม กอ พิมพ์พร เจิดนภา มารวมตัวกันที่สำนักหมออ่วม หมออ่วมชูดาบเหล็กไหลเงาวับให้ทุกคนดูอย่างภาคภูมิใจ
“เนี่ยน่ะเหรอ ดาบเหล็กไหลที่ว่าศักดิ์สิทธิ์นักศักดิ์สิทธิ์หนา” เจิดนภามองดูดาบไม่เชื่อสายตา
“นั่นสิ ไม่เห็นต่างจากดาบของพวกชาวบ้านตรงไหน” พิมพ์พรสีหน้าดูถูก
“งั้นเอ็งคอยดู” หมออ่วมพูดจบก็หลับตาร่ายคาถา แล้วตวัดดาบกลางอากาศ ฟันก้อนเมฆขาด ทุกคนมองอย่างทึ่งๆ “เห็นอิทธิฤทธิ์ดาบเหล็กไหลของข้าหรือยังล่ะ”
กอมองด้วยความโลภ “ขนาดก้อนเมฆ ยังฟันขาด ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ”
ทุกคนต่างฮือฮากับดาบเหล็กไหลของหมออ่วม
วัชระปราการ เลื่อมประภัสร์ และฉัตรสุดา ในชุดชาวบ้าน แอบดูการตีดาบเหล็กไหลอยู่
เลื่อมประภัสร์มองด้วยความครั่นคร้าม “ดาบเหล็กไหล!”
“พวกมันสร้างอาวุธขึ้นมาปราบเจ้าแม่ เจ้าแม่กำลังมีอันตราย” ฉัตรสุดากระซิบบอก
“ต้องรีบตัดไฟเสียแต่ต้นลม” วัชระปราการไม่พูดพร่ำทำเพลงกลายร่างเป็นงูใหญ่เลื้อยออกไปทันที
“ท่านวัชระปราการ !” ฉัตรสุดาขยับจะตามด้วยความเป็นห่วง แต่เลื่อมประภัสร์รั้งเอาไว้
หมออ่วม กอ กำนันแย้ม บุญส่ง นั่งก๊งเหล้าฉลองความสำเร็จ ดาบเหล็กไหลวางอยู่ข้างหมออ่วม
“ไม่เสียแรงที่ดั้นด้นไปเอาเหล็กไหลถึงภูพระนางจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด” บุญส่งชื่นชม
“ขนาดก้อนเมฆยังฟันขาด นับประสาอะไรกับนังเจ้าแม่นาคี” กำนันแย้มหัวเราะร่า
“ก็ลองเข้ามาดูสิ ได้โดนฟันขาดเป็นสองท่อนแน่” กอเอ่ยมั่นใจ
“นังเจ้าแม่นาคีมีฤทธิ์กล้าแข็งในวันที่เกิดสุริยคราส และอ่อนกำลังลงในวันที่เกิดจันทรคราส รอให้ถึงคืนเดือนดับเมื่อไหร่ ดาบข้าได้บั่นคอนังเจ้าแม่นาคีแน่” หมออ่วมย่ามใจ
“ฆ่านังเจ้าแม่ได้เมื่อไหร่ ผมจะแล่เนื้อมันเอามากินให้สาแก่ใจ” บุญส่งยิ้มเยาะ
กอกับกำนันแย้ม บุญส่งชนจอกกันอย่างถูกคอ หมออ่วมยิ้มลำพองใจ ที่ด้านหลังหมออ่วม งูวัชระปราการค่อยๆ เลื้อยจากพงหญ้าเข้ามาใกล้แคร่ ขณะที่กำลังใกล้จะถึงดาบ ดาบกลับขยับออกจากฝัก หมออ่วมชะงัก เอะใจ รีบจับดาบขึ้นมาถือ มองรอบตัวอย่างระแวงภัย
บุญส่งตกใจ “มีอะไร”
“ดาบขยับออกจากฝัก เป็นสัญญาณอันตราย” หมออ่วมกระชับดาบในมือ
ขณะที่ทุกคนหันกวาดตามอง กอชะงักอ้าปากค้าง ชี้ไปด้านหลังหมออ่วม เมื่อเห็นงูวัชระปราการที่ชูคอขึ้นเตรียมฉกดาบในมือหมออ่วม “เฮ้ย! งู!!”
หมออ่วมรีบตวัดดาบฟันงูวัชระปราการทันที งูใหญ่วัชระปราการหายวับไปกับตา