บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 17 หน้า 18
กำนันแย้มคาด “ต้องเป็นบริวารนังเจ้าแม่นาคีแน่ๆ”
หมออ่วมหัวเราะเยาะสะใจ “แน่จริงก็เข้ามาอีกสิวะ บริวารมึงมีกี่ตัวก็ดาหน้ากันเข้ามาเลย ข้าไม่กลัวหรอกโว้ย” หมออ่วมมองดาบในมือ ยิ้มเหิมเกริม
กอมองดาบเหล็กไหลในมือหมออ่วมไม่วางตา
วัชระปราการกระเด็นกลับมาที่เทวาลัย แขนเป็นแผลเหวอะเป็นทางยาว โชกไปด้วยเลือด เลื่อมประภัสร์กับฉัตรสุดารีบเข้าประคองวัชระปราการด้วยความเป็นห่วง วัชระปราการกัดฟันทน
“ไอ้หมอผีชั่ว” ฉัตรสุดาแค้นจะรีบผลุนผลันออกไป
เลื่อมประภัสรร้องห้าม “เจ้าจะไปไหน ฉัตรสุดา”
“ข้าจะไปจัดการมันให้รู้สำนึกน่ะสิมันทำกับท่านขนาดนี้ ข้าไม่ปล่อยมันไว้แน่”
เลื่อมประภัสร์เตือน “ดาบนั่นอานุภาพร้ายแรงยิ่งนัก เจ้าไปก็ตายเปล่า”
“ข้าไม่กลัวหรอก ยิ่งปล่อยเอาไว้ มันจะยิ่งเหิมเกริม”
“ถ้าเจ้าไป เราจะเสียแผนที่ท่านวัชระปราการอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตก็เท่ากับสูญเปล่า”
ฉัตรสุดาชะงัก หันกลับมามองอย่างงงๆ แผนอะไร? “ท่านจักทำอะไรกันแน่ ?”
“ความโลภ และความเห็นแก่ตัวทำให้มนุษย์พบกับความวิบัติมาแล้วนักต่อนัก” วัชระปราการยิ้มอย่างมั่นใจว่าแผนคราวนี้ต้องสำเร็จแน่
ดาบน้ำพี้เหล็กไหลห่อด้วยผ้าวางอยู่บนพาน จู่ๆ ก็มีมือลึกลับเอื้อมมาหยิบดาบไป ไม่ทันไรหมออ่วมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จนุ่งผ้าขาวม้า มีผ้าอีกผืนหนึ่งพาดบ่า เดินเข้ามาแต่พอหันไปมองดาบเหล็กไหลวางอยู่บนพานอีกทีแล้วช็อก
“ฉิบหายแล้ว!!” หมออ่วมสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที ดาบหายไปได้ยังไง!!
กำนันแย้ม บุญส่ง กอ สีหน้าตกใจเมื่อหมออ่วมมาแจ้งข่าวว่าดาบหาย
“อยู่ดีๆ มันหายไปได้ยังไง” บุญส่งแปลกใจ
“นอกจากพวกเราสี่คนแล้ว ข้าสั่งห้ามไม่ให้ใครมายุ่งที่สำนักข้าเด็ดขาด ถ้ามันจะหาย ก็ต้องเป็นฝีมือใครสักคนในนี้แน่ๆ” หมออ่วมมองทุกคนอย่างระแวง
กำนันแย้มฉุน “เอ็งอย่าพูดชุ่ยๆ นะโว้ย ไอ้หมออ่วม”
“เราก็อยู่ด้วยกันทุกคน จะมีเวลาไปขโมยดาบตอนไหน” บุญส่งสงสัย
“ดีไม่ดี หมออ่วมอาจเป็นคนเอาดาบไปซ่อนซะเอง แล้วแกล้งตีโพยตีพายว่าดาบหายก็ได้ใครจะไปรู้”
หมออ่วมยัวะที่กอพูดแบบนี้ “ไอ้กอ ! มึงพูดหมาๆ !”
“อุตส่าห์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาด้วยกัน อย่าระแวงกันเองเลยดีกว่า !” บุญส่งประนีประนอม
“ถ้าไม่ใช่เกลือเป็นหนอน จะเป็นใครไปได้ หรือว่า....” หมออ่วมฉุกคิดถึงเมืองอินทร์ขึ้นมา