บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 14
อาศรมเมืองอินทร์ ฟ้าเริ่มสาง ลำเจียกขยับเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง หลังเสร็จพิธีอาบน้ำว่านผัวหลง
“คราวนี้เอ็งก็กลับไปหาผัวได้แล้ว รับรองว่าผัวเอ็งจะทั้งรักทั้งหลงเอ็งจนโงหัวไม่ขึ้น”
“จริงเหรอจ๊ะ พ่อหมอ” ลำเจียกยิ้มอ่อย
“เออสิวะ พอผัวเห็นหน้าเอ็งจะซู่ซ่าเป็นม้าคึก เตรียมรับศึกไว้ให้ดีก็แล้วกัน (ไล่) เอ้า! ไสหัวกลับไปได้แล้ว ข้าจะได้หลับได้นอนเสียที”
“เอ่อ…พ่อหมอจ๊ะ คือว่า....” ลำเจียกอึกๆ อักๆ
“มีอะไรอีก”
ลำเจียกอ้อมแอ้ม “จริงๆ แล้วเขายังไม่ได้เป็นผัวฉันหรอก”
“ห๊า!!!!!แล้วทำไมเอ็งไม่บอกข้าแต่แรก !”
“ก็ฉันอยากได้เขาเป็นผัวนี่ แต่เขาไม่ยอม ฉันก็เลยต้องมาพึ่งพ่อหมอนี่ไง”
ลำเจียกสบตาเมืองอินทร์พลางยิ้มแหยๆ เมืองอินทร์เอามือตบหน้าผาก ปวดกะโหลกกับลำเจียกจริงๆ
คำแก้วกำลังทำข้าวเม่าจะเอาไปขายที่ตลาด
“ทำอะไรอยู่เหรอจ๊ะ คำแก้ว” ทศพลเสียงอ่อนเสียงหวาน
“เขาเรียกว่าข้าวเม่า ลองกินดูสิ พอใช้ได้ไหม”
ทศพลลองหยิบชิมดู “อื้ม... อร่อย ! ทั้งหอม ทั้งหวาน พี่ไม่เคยกินมาก่อน”
“ช่วงนี้ขายผักไม่ค่อยดี คำแก้วก็เลยจะลองทำข้าวเม่าไปขายที่ตลาดเผื่อจะได้แลกลูกหมู ลูกวัวเอามาเลี้ยง”
“คำแก้วไม่เชื่อใจพี่เหรอว่าพี่จะเลี้ยงดูคำแก้วได้” ทศพลหน้าสลดลงนิดนึง
“เชื่อน่ะเชื่อ แต่อะไรที่พอทำได้ คำแก้วก็ทำทั้งนั้น”
“พี่ไม่อยากให้คำแก้วต้องเหนื่อย ต้องลำบาก พี่จะพยายามสร้างครอบครัวด้วยน้ำพักน้ำแรงของพี่เอง”
“ตัดสินใจใช้ชีวิตด้วยกันแล้ว คำแก้วก็ไม่อยากให้พี่ต้องเหนื่อยคนเดียว” ทศพลมองหน้าคำแก้วรู้สึกว่าคำแก้วงามทั้งกายและใจ “เอ้า! มัวนั่งจ้องหน้าอยู่ได้ เอาข้าวเม่าใส่กระจาดเข้าสิ” คำแก้วแกล้งออกคำสั่ง
“จ้ะๆ”
คำแก้วเหลือบมองทศพลที่กุลีกุจอเอาข้าวต้มมัดร้อนๆ ใส่กระจาด แล้วเผลอยิ้ม