บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 14 หน้า 5
คำแก้วยิ่งโกรธแค้นเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตชาติ
“เอ็งสองคนผัวเมียจะมากินกับพวกข้ามั้ยล่ะ” กอแกล้งยั่ว
“คำแก้วไม่กินเนื้องู ผมก็ไม่ชอบเหมือนกันอยากทำอะไรก็เชิญตามสบายกันเถอะ ดอนไม้ป่าเป็นของกำนันอยู่แล้วนี่” ทศพลตอบเสียงเรียบ
คำแก้วแดกดัน “อยากกินเนื้องู ก็ระวังตัวไว้ให้ดีก็แล้วกัน โบราณว่าหมองูมักจะตายเพราะงู คราวนี้กำนันอาจดวงไม่แข็งเหมือนคราวก่อน”
“ก็ให้มันรู้ไปสิว่างูมันจะเก่งกว่าคน ต่อให้เป็นงูเจ้าแม่ ข้าก็จะหาวิธีจัดการกับมันจนได้” กำนันแย้มเสียงเข้ม
“กำนันจะจัดการกับงูที่ไหนผมไม่ว่า แต่อย่ามารังแกเมียผมก็แล้วกัน” ทศพลพูดทิ้งท้าย
คำแก้วจ้องตากับพวกกำนันแย้มเขม็ง เป็นศัตรูกันข้ามภพข้ามชาติ
ที่บ้านหมออ่วม กอบ่น “พวกเราจะรอให้เจ้าแม่นาคีมันกลับมาเล่นงานอยู่อย่างนี้เหรอ ข้าเครียด ประสาทจะกินอยู่แล้ว”
“ข้าก็ให้ว่านพญาลิ้นงูไว้ป้องกันตัวแล้วไง”
กอย้อนหมออ่วม “มันจะช่วยป้องกันได้ซักกี่น้ำตอนนี้เรารู้แล้วว่าเจ้าแม่นาคีแฝงตัวอยู่ในร่างนังคำแก้ว มันไม่ปล่อยเราไว้แน่”
กำนันแย้มตัดบท “เราต้องหาทางกำจัดมัน ก่อนที่มันจะกำจัดเราหมออ่วมพอมีวิธีมั้ย”
หมออ่วมนิ่งคิด “มีน่ะมันก็มีอยู่แต่มันอันตราย”
กอไม่กลัว “ตอนนี้ไม่มีอะไรอันตรายไปกว่าเจ้าแม่นาคีแล้ว”
บุญส่งซัก “มีวิธีอะไร บอกมาเลย มาถึงขั้นนี้แล้ว มันต้องแตกหักกันไปข้าง”
หมออ่วมหันมาหาบุญส่ง “คุณเคยได้ยินตำนานเหล็กไหลหรือเปล่า”
“เหล็กไหล ที่เขาว่ากันว่าอยู่ในป่าดงดิบนั่นน่ะเหรอ”
หมออ่วมพยักหน้า “ใช่ มันเป็นโลหะธาตุแปลกประหลาดมีชีวิต สามารถเคลื่อนที่เองได้ อาศัยอยู่ตามถ้ำในป่าลึก อานุภาพของมันสามารถป้องกันภยันตรายจากสิ่งลี้ลับได้ทุกประเภท”
“แล้วเราจะไปเสาะแสวงหาเหล็กไหลได้จากที่ไหนวะ หมออ่วม” กอเอ่ยถาม
“ภูพระนาง !”
ทุกคนมองหน้ากันอย่างเริ่มมีความหวังอีกครั้ง