บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 14 หน้า 3
“พวกนายบอกเองไม่ใช่เหรองูกลัวพังพอน นังคำแก้วยืนหน้าถอดสีอยู่นั่น” เจิดนภาบุ้ยปาก
“ตอนพวกเธอเห็นพังพอนทีแรกก็หน้าซีดเป็นไก่ไหว้เจ้าเหมือนกันแหละ” สมมาตรแขวะ
“แหกตาดูสิ !พังพอนมันขู่นังคำแก้วเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น ไม่ใช่งูแฝงอยู่ในร่างมันแล้วจะอะไร” พิมพ์พรพยักเพยิดให้ทุกคนหันกลับไปสนใจคำแก้วที่กำลังยืนจ้องตากับพังพอนอยู่ ท่าทางโมโห รู้สึกเหมือนมีใครมาลองดีกับเธอ
ทศพลเห็นคำแก้วชะงักยืนนิ่งก็ก้มลงมองตามสายตา เห็นพังพอนก็นิ่วหน้าสงสัย “พังพอนมาจากไหน” พังพอนยังโก่งตัวขู่คำแก้วไม่เลิก คำแก้วโมโหก้าวเท้ากำลังจะเข้าไปจัดการ แต่ทศพลที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวดึงแขนเธอไว้อย่างเป็นห่วง “ท่าทางดุไม่เบา คำแก้วระวังมันกัดเอานะ”
“มันก็แค่ขู่ ทำอะไรคำแก้วไม่ได้หรอก” คำแก้วตวัดสายเหยียดไปมอง แววตาเหมือนสัตว์ดุร้ายขึ้นมาวูบหนึ่ง เหมือนงูกับพังพอนที่จ้องตากัน
ที่หลังพุ่มไม้ตรงมุมที่วันชนะกับประกิตแอบอยู่ทำให้เห็นแววตานั้นเข้าอย่างจัง ทั้งคู่ชะงักไป เหลือบตามองกันอย่างอึ้งๆ
“แกเห็นเหมือนที่ฉันเห็นมั้ยวะไอ้กิต”
ประกิตพยักหน้ารับ กลืนน้ำลายเอื๊อกอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “เต็มสองลูกกะตาเลยว่ะ”
คำปองเดินมาที่กระต๊อบพอดี เห็นพังพอนยืนขู่คำแก้วอยู่ “ใครมันเล่นพิเรนทร์เอาพังพอนมาปล่อยแถวนี้” คำปองหันมองรอบๆ เหมือนเห็นอะไรแว้บๆ หลังพุ่มไม้ พวกวันชนะรีบก้มหลบกันใหญ่ “พ่อทศพลไล่มันไปซะ เดี๋ยวมันกินไก่หมดเล้า”
ทศพลพยักหน้ารับคำ วางกระจาดขนมที่แคร่ “จ้ะ แม่” เขาหยิบกิ่งไม้แถวนั้นมาขู่ไล่ “ชิ้วๆๆ!!! ไป !” พังพอนวิ่งจู๊ดหนีไปในที่สุด
คำปองเห็นคำแก้วยังมองตามพังพอนไป แววตายังอาฆาตไม่หายก็รีบเปลี่ยนเรื่อง “จะไปขายของกันไม่ใช่รึ รีบไปเถอะ เดี๋ยวสายตลาดจะวายซะก่อน”
ทศพลจูงมือคำแก้วเดินออกจากบ้านไป คำปองมองตามหลังแล้วถอนหายใจ ก่อนจะหันไปที่พุ่มไม้ให้พวกวันชนะสะดุ้ง ก่อนหันหลังเดินกลับไป
ที่พุ่มไม้ ทุกคนรอจนทศพล คำแก้วและคำปองเดินห่างออกไปไกลก็เดินออกมา
“เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ น้าคำปองนี่หูตาไวชะมัด” ประกิตถอนหายใจ
พิมพ์พรได้ที สำทับ “คราวนี้จะเชื่อได้หรือยังว่าคำแก้วมันเป็นคนครึ่งงู”
สมมาตรโต้กลับ “เหลวไหล ! เธอนี่ท่าจะอ่านนิยายมากไป คนครึ่งงูมีที่ไหน ประสาท !”
“นัตถิ ปัญญา อะฌายิโน”
วันชนะหันไปถามเชษฐ์ “แปลว่าอะไรวะ หลวงปู่”